Ten akt uwielbienia z XVIII wieku pomoże ci stanąć w Bożej obecności

Wielu katolików uczestniczących w adoracji eucharystycznej odmawia akt uwielbienia. To oddanie chwały Bogu obecnemu w Najświętszym Sakramencie jest zazwyczaj elementem kończącym adorację.

Ten konkretny akt uwielbienia napisany został w XVIII w. Jego autorem jest włoski jezuita Luigi Felici, który w ten sposób pragnął wynagrodzić wszelkie bluźnierstwa i złorzeczenia przeciwko Bogu.

Katechizm Kościoła katolickiego odnosi się do modlitw uwielbienia następująco:

Uwielbienie jest tą formą modlitwy, w której człowiek najbardziej bezpośrednio uznaje, iż Bóg jest Bogiem. Wysławia Go dla Niego samego, oddaje Mu chwałę nie ze względu na to, co On czyni, ale dlatego że ON JEST. Uczestniczy w szczęściu serc czystych, które kochają Go w wierze, zanim ujrzą Go w chwale (KKK 2639).

Dla wielu akt uwielbienia stanowi część modlitwy osobistej. Bardzo pomaga w tym, by stanąć w Bożej obecności.

Niech będzie Bóg uwielbiony!
Niech będzie uwielbione święte Imię Jego!
Niech będzie uwielbiony Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek!
Niech będzie uwielbione Imię Jezusowe!
Niech będzie uwielbione Najświętsze Serce Jezusowe!
Niech będzie uwielbiona Najświętsza Krew Jezusowa!
Niech będzie uwielbiony Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie Ołtarza!
Niech będzie uwielbiony Duch Święty Pocieszyciel!
Niech będzie pochwalona Bogarodzica, Najświętsza Panna Maryja!
Niech będzie pochwalone jej święte i Niepokalane Poczęcie!
Niech będzie pochwalone imię Maryi, Dziewicy i Matki!
Niech będzie pochwalony św. Józef, Jej przeczysty Oblubieniec!
Niech będzie uwielbiony Bóg w swoich Aniołach i w swoich świętych!
Amen.