Bez wyciszenia nie ma rozwoju duchowego. Porady mnichów

Wyciszenie to jedna z wielu praktyk służących rozwojowi życia duchowego. Związane jest z nurtem w duchowości zwanym hezychazmem. Ojcowie filokaliczni bardzo dużą wagę przywiązują do wyciszenia w życiu duchowym. 

Ewagriusz z Pontu twierdzi, że ćwiczenie się w zachowywaniu tego stanu jest należyte i piękne. Łączy on nawet tę sztukę z czymś tak całkowicie cielesnym jak jedzenie: „Przestrzegaj skromnej i prostej diety, a nie obfitej i łatwo tuczącej. A jeśli przez wzgląd na gościnność powstanie myśl o kosztownych potrawach, to wtedy ją porzuć, abyś jej nie uległ, ponieważ to wróg szykuje w ten sposób zasadzkę – szykuje twoje odejście od wyciszenia”. Pontyjczyk radzi, aby stać się „jakby swego rodzaju doskonałym przedsiębiorcą, badając wszystko pod kątem wyciszenia oraz trzymając się zawsze tego, co wyciszone i dla wyciszenia użyteczne”.

Wyciszeniem może też być trzeźwość, o której św. Hezychiusz z Synaju mówił jako o metodzie duchowej. Uważa on, że „trzeźwość to droga każdej cnoty i Bożego przykazania. Mówi się o niej również jako o wyciszeniu serca”.

Bardzo interesującą i pożyteczną naukę na temat wyciszenia przedstawia św. Marek Asceta:

Fragment książki „Droga Filokalii. 50-dniowe ćwiczenie duchowe”. Cytaty z Ojców filokalicznych pochodzą z dzieła „Filokalia, tom 1”. Więcej o projekcie wydania „Filokalii” znajdziesz na stronie filokalia.pl

Brunon Koniecko OSB – benedyktyn tyniecki. Do opactwa wstąpił w 2010 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 2018 r. Jest absolwentem administracji oraz teologii. W opactwie tynieckim był m.in. przeorem, podprzeorem i wychowawcą. Autor książek: „Medytować to…”, „Nie żartujcie sobie z Bóstwa!”, „Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem”, „Droga Filokalii”.

Tytuł i śródtytuły pochodzą od redakcji Aletei