Pielgrzymka z Paryża do Chartres – najliczniejsza w Europie [GALERIA]

Doroczna pielgrzymka tradycji katolickiej z Paryża do Chartres jest wyjątkowym wydarzeniem - najliczniejszą pielgrzymką w Europie. W tym roku w dniach 18-20 maja przeszła w niej rekordowa liczba 18 tys. uczestników.

Pielgrzymka gromadzi ludzi głownie młodych (średnia wieku 24 lata), gotowych przejść 105 km w trzy dni. Trasa kończy się w katedrze Najświętszej Maryi Panny w Chartres, której piękno i dostojeństwo robią wrażenie nawet na niewierzących.

Pielgrzymka ma długą historię, sięgającą XII wieku (w czasach wojen bywała zawieszona). Tradycyjnie rozpoczynała się przy katedrze Notre Dame w Paryżu, jednak od czasu pożaru tej świątyni start przeniesiono do bazyliki św. Sulpicjusza.

Pielgrzymka ma wyraźnie pokutny charakter. Jest pozbawiona elementów rozrywkowych, uczestnicy skupiają się na modlitwie i refleksji. Centralnym punktem każdego dnia jest msza święta trydencka, odprawiana w atmosferze pełnej szacunku i pobożności. To właśnie te momenty, gdy młodzi ludzie klękają przed Bogiem w skupieniu i modlitwie, są kulminacją całego dnia -  oddaniem się Bogu, wielbieniem Go i prośbą o Jego łaskę.

Trasa wymaga fizycznej sprawności, gdyż obejmuje różnorodne tereny, od ulic Paryża po wiejskie ścieżki, a codzienny dystans do pokonania to ponad 40 km.

Czy wzrastająca z roku na rok liczebność jest fenomenem? Niewątpliwie. Dla porównania: największe pielgrzymki na Jasną Górę (a Polska jest uznawana za najbardziej pielgrzymujący kraj na świecie) obejmują od kilku do 13 tys. osób.

Skąd bierze ten fenomen? Przyciąganie tradycyjnej liturgii, potrzeba punktów odniesienia i wsparcia w coraz bardziej zdechrystianizowanym społeczeństwie, oddanie Matce Bożej...

Dwudziestoczteroletni Józef opisuje to tak:

"Tu jest atmosfera modlitwy i skupienia. Śpiewamy tradycyjne pieśni i dużo się modlimy. Dla mnie osobiście to też okazja do porozmawiania z ludźmi z innych krajów, o wiele bardziej zlaicyzowanych niż Polska, o tym, jak udaje im się żyć jako konserwatywni katolicy w świecie, gdzie wszystko jest relatywne i nie ma litości dla ludzi mówiących, że istnieje dobro i zło".

Józefa uderzyło to, że na pielgrzymce nie ma nikogo przypadkowego: "Każdy uczestnik musiał sporo się wysilić, żeby tu przyjechać: zorganizować sobie transport, odpowiednio wcześnie się zapisać itp. Część ludzi wręcz toczyła boje o to, by móc tu przyjechać.

Sama pielgrzymka nie jest łatwa kondycyjnie. "Można to trochę porównać z ekstremalnym drogami krzyżowymi, bo dystanse naprawdę dają w kość. Dla mnie to jest spójne - wzrastanie duchowe wymaga ascezy. I tutaj mamy tę ascezę - w modlitwie, w wysiłku fizycznym. A jednocześnie mamy niesamowite poczucie wspólnoty i genialne rozmowy z ludźmi, którzy myślą podobnie i chcą być prawdziwymi rycerzami Chrystusa, pod Jego sztandarem walczącymi ze złem. Przepraszam, że trochę podniośle, ale nie wiem, jak to wyrazić" - mówi nasz polski rozmówca.

Pielgrzymi są podzieleni na grupy, liczące od 20 do 60 osób. Każda grupa ma swojego kapelana, który towarzyszy uczestnikom, oferując możliwość spowiedzi i duchowego wsparcia. Dla wielu osób pielgrzymka to nie tylko wyraz pobożności, ale prawdziwe duchowe odrodzenie i szansa wzmocnienia w wierze oraz nawiązania wartościowych znajomości.

To wydarzenie co roku przyciąga pielgrzymów z różnych zakątków świata, w tym liczną grupę z Polski. W ostatniej uczestniczyło około stu Polaków. "Noclegi odbywają się w polowych warunkach, w namiotach. Jednak jakoś to nikogo nie odstrasza. Przeciwnie - jest okazja do pogłębionych dyskusji" - mówi Maria, która była na pielgrzymce już kilka razy.

W 876 roku król Karol III, znany jako Karol Łysy, przekazał katedrze w Chartres relikwię, która do dziś jest jedną z najważniejszych we Francji – welon Matki Bożej.

Zgodnie z tradycją welon – kawałek gładkiego, kremowego jedwabiu z I wieku – nosiła Maryja podczas zwiastowania i narodzenia Chrystusa. Przed przekazaniem do Francji relikwia była przechowywana w niegdyś kwitnącym chrześcijańskim mieście Konstantynopolu. Welon ocalał z pożaru w 1194 roku, który spustoszył katedrę. Niestety, tylko częściowo ocalał z rewolucyjnej furii 1793 roku. Został wtedy pocięty, a do dziś przetrwały jedynie dwie jego części, które można zobaczyć w dwóch relikwiarzach.