Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Neandertalczycy i zespół Downa
Czy współczucie, empatia i ochrona słabszych to współczesny wynalazek? Wygląda na to, że nie.
Położona w pobliżu Walencji (Hiszpania) jaskinia Cova Negra, eksplorowana od lat trzydziestych XX wieku, ujawniła liczne kości przypisywane neandertalczykom, którzy zamieszkiwali ją między 273 tys. a 146 tys. lat p.n.e. Wśród znalezisk uwagę badaczy przykuł w szczególności jeden fragment. Jest to mała kość z ucha wewnętrznego neandertalskiego dziecka. Kość ta wykazuje pewne wady rozwojowe charakterystyczne dla zespołu Downa. Ta wada genetyczna w tym akurat przypadku doprowadziła zapewne do niemal całkowitej utraty słuchu i poważnych zawrotów głowy – wyjaśnia czasopismo Science Advances w artykule opublikowanym 26 czerwca.
Stała i oddana opieka
Uważa się, że dziecko, nazwane przez naukowców „Tiną”, dożyło od 5 do 8 lat. To rekordowa długość życia, biorąc pod uwagę, że do lat trzydziestych XX wieku średnia długość życia osób z zespołem Downa wynosiła 9 lat.
Według naukowców „nie ma wątpliwości, że dziecko z zespołem Downa otrzymywało stałą i oddaną opiekę przez całe życie”. Dalej stwierdzają: „Biorąc pod uwagę wymagający styl życia neandertalczyków, w szczególności ich wysoką mobilność, trudno uwierzyć, że matka tej osoby byłaby w stanie zapewnić jej taką opiekę i wykonywać normalne codzienne czynności samodzielnie przez dłuższy czas”. „Jest zatem prawdopodobne, że matka potrzebowała stałej pomocy innych członków grupy społecznej, którzy pomagali jej w codziennych zadaniach, odciążali ją i pomagali w opiece nad dzieckiem” - podsumowują.
W 2009 roku w badaniu na temat „prehistorii współczucia” Jean-Jacques Hublin wskazał już: „Pomimo swojego patologicznego stanu osoba ta nie została odrzucona po urodzeniu i przeżyła co najmniej do 5. roku życia, najwyraźniej otrzymując taką samą uwagę jak inne dzieci w grupie”.
Współczucie - emocja, dzięki której jednostka jest skłonna postrzegać lub odczuwać cierpienie innych i chce mu zaradzić, nie jest zatem nowym zjawiskiem, a nawet może być jedną z cech nieodłącznie związanych z naszym człowieczeństwem.
