Czy widzisz belkę w swoim oku? [Komentarz do Ewangelii]

Przypowieści, których Jezus używa w tym fragmencie, były głęboko zakorzenione w realiach Jego czasów. Metafora niewidomego prowadzącego niewidomego nawiązuje do odpowiedzialności nauczycieli duchowych – rabinów – oraz konsekwencji ich fałszywego przewodnictwa. W tradycji żydowskiej nauczyciel miał nie tylko przekazywać wiedzę, ale też kształtować uczniów na swoje podobieństwo.

Przykład drzazgi i belki w oku to charakterystyczna dla Jezusa hiperbola – przesadny obraz mający unaocznić hipokryzję. W starożytnym świecie drewno było codziennym materiałem pracy – rzemieślnicy, cieśle, a także zwykli ludzie często doświadczali dostania się drzazgi do oka. Jednak belka – duży element konstrukcyjny – to absurdalny kontrast, który obnaża obłudę: łatwo dostrzegamy drobne wady u innych, a nie zauważamy poważnych problemów u siebie.

Obraz drzewa i owoców był popularny w Starym Testamencie. W Księdze Jeremiasza (17, 7-8) czytamy o człowieku sprawiedliwym jako o drzewie, które wydaje dobre owoce. Jezus rozwija ten obraz, pokazując, że nasze czyny są odbiciem tego, co kryje się w sercu.

Jezus nie potępia osądu moralnego – wręcz przeciwnie, uczy, jak go dokonywać. Najpierw jednak trzeba oczyścić własne serce. To przypomnienie, że duchowy wzrost zaczyna się od pokory i nawrócenia.

Drzewo i owoc symbolizują wewnętrzną spójność człowieka. Czyny są wynikiem tego, co jest w sercu – jeśli serce jest przepełnione dobrem, owocem będzie miłość, sprawiedliwość i prawda. Jeśli jest pełne grzechu i egoizmu, przyniesie to złe skutki.

„Z obfitości serca mówią usta” – to kluczowe zdanie. Nasze słowa demaskują to, co naprawdę nosimy w sobie. Nie można udawać dobroci, jeśli w głębi duszy kierujemy się pychą czy chęcią dominacji.

Jezus zaprasza nas dziś do wewnętrznej przemiany. Byśmy nie byli ślepcami prowadzącymi innych na manowce, lecz ludźmi, którzy widzą jasno – bo sami pozwolili Bogu oczyścić swoje serca.