Adama i Ewy

Adam i Ewa, pierwsi rodzice (Rdz 2,73,24) – Adam pierwszy człowiek, praojciec ludzkości. Według relacji biblijnej o stworzeniu Bóg ulepił go „z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia” (Rdz 2,7), czyli ducha, czyniąc go zdolnym do samodzielnej egzystencji fizycznej, religijno moralnej. Ukształtował go na „obraz i podobieństwo” Swoje ( Rdz 1,26;5,1).

Z Ewą, swą niewiastą, cieszył się rajem pełnią szczęścia. Po grzechu pierworodnym stracił szczególną i wyjątkową więź z Bogiem. Musiał pracować i w pocie czoła zdobywać swój chleb powszedni. Był pierwszym rolnikiem. Będąc ojcem ziemskim jest figurą Chrystusa, od którego pochodzimy według ducha (Rz 5,12-21; Kol 1,15;3,9-10; 1 Tm 2,13-14). Ewa, pierwsza kobieta, pramatka, małżonka Adama (Rdz 3,20;4,1; Tb 8,6; 2 Kor 11,3; 1 Tym 2,13).

Poemat o jej stworzeniu „z żebra Adama” podkreśla tożsamość człowieczeństwa kobiety i mężczyzny. Zwiedziona przez szatana popełniła grzech, powodując nieszczęście duchowe i egzystencjalne. Grzech i kara nie przekreśliły zawartego w błogosławieństwie Bożym daru przekazywania życia, choć sprowadziły cierpienia i trudy.

Ewa jest figurą Maryi, przez którą przyszło na świat zbawienie. Jedna z legend głosi, że Adam miał być pochowany w okolicach Hebronu, inna zaś podaje, że na Kalwarii, gdzie krople krwi umierającego Chrystusa padły poprzez szczeliny spękanej trzęsieniem ziemi na czaszkę Adama.

W ikonografii ukazuje się Adama i Ewę w scenach biblijnych: stworzenie Ewy obok Adama leżącego na ziemi; scena w raju: Adam w przepasce z liści figowych stoi pod drzewem wraz z Ewą, która podaje mu owoc zerwany z drzewa (czasami winogrona); Adam i Ewa wypędzani z raju przez anioła. Atrybutami są: baranek, kłos i łopata, symbol troski o pożywienie.

Biogram zaczerpnięty – za zgodą właściciela – z serwisu Ewangelia na co dzień