Człowieka, który w czasie wojny stracił wszystko zapytałem, co jest w życiu najważniejsze.
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Piszę ten tekst, siedząc na trawie przy krakowskich Bulwarach nad Wisłą. Ludzie wylegli po zimowym letargu, leżą na kocykach albo opalają się na ławkach. Dzisiaj jest bardzo ciepło.
Wiele dziewczyn założyło kolorowe spódniczki, rowerzyści jeżdżą gromadami asfaltową ścieżką, a rodziny z dziećmi maszerują w zwartych i zmobilizowanych grupkach. W powietrzu czuć zapach wody, świeżości i wilgotnej trawy wymieszany z palonym tytoniem. Ruch, puls, życie. Inicjatorem tego pospolitego ruszenia jest słońce.
To samo słońce nad Oświęcimiem
Nagle uderzyła mnie (niedorzeczna) myśl, że to samo słońce, blisko siedemdziesiąt lat temu, oświetlało w identyczny sposób obozy koncentracyjne w Oświęcimiu. Kontrast pomiędzy chwilą, w której teraz jestem, a ponurą historią II wojny światowej jest tym momencie wręcz absurdalny.
Ale to był przecież ten sam świat. Tak niedawno i tak blisko. Niecałe sto kilometrów od Krakowa. Rdzewiejący drut kolczasty, którego zadaniem było odgradzanie miejsca śmierci ponad miliona ludzi, dzisiaj przypomina zwiedzającym, do czego zdolny może być człowiek. Przypomina o mrocznych zakamarkach tkwiących w ludzkiej duszy.
Ten, który przeżył Holocaust
Pamiętam rozmowę z człowiekiem, który przeżył Holokaust. Słuchałem jego drżącego głosu, kiedy wspominał najstraszniejsze chwile swojego życia. Był młodym chłopaczkiem, kiedy tam trafił. Jego rodzice zostali zamordowani przez nazistów. Stracił wszystko.
Przeżył, bo skończyła się wojna. Alianci oswobodzili obóz koncentracyjny. Po tym, jak to się stało, płakał. Płakał, bo nie wiedział, dokąd iść. Nie wiedział, dla kogo żyć. Ale po latach wybaczył swoim oprawcom. Powiedział, że wybaczenie jest jedyną drogą do pokoju na świecie. Gdy wybaczył, odnalazł w sobie pokój.
Czytaj także:
Tim Guénard – porzucony przez matkę, bity przez ojca. “Pokochaj swoją przeszłość”
Po prelekcji podszedłem do niego i zapytałem, co jest najważniejsze w życiu. Powiedział, że życie. Życie jest najważniejsze.
Dzisiaj mamy piękne popołudnie. Uśmiechnięci ludzie trzymają się za ręce, rozmawiają, śmieją się. Jednak moje myśli zwracają się ku słowu węgierskiego Żyda, który przeżył Zagładę. „Życie” według niego jest najcenniejszą wartością każdego człowieka. Życie samo w sobie. Tak twierdzi świadek śmierci, któremu obłęd wojny zabrał całą rodzinę i pochłonął wiele milionów istnień ludzkich. Osoba, która pomimo niewypowiedzianej tragedii przebaczyła swoim oprawcom.
Przecież to było niedawno. Dobrze o tym pamiętać. I jeszcze o tym, że słońce, które świeci nad nami, nie tworzy podziałów, ale daje życie każdemu.
Czytaj także:
YOLOCAUST. Selfie… w obozie zagłady
