Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Na chodniku między blokami reakcje są różne. Na jednych ksiądz „w pełnym rynsztunku” wcale nie robi wrażenia, inni – głównie starsi – uchylają czapki, nawet przyklękają.
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Czekają w swoich domach i mieszkaniach, otoczeni rodziną lub sami jak palec. Drepczą powoli, prowadząc księdza do „dużego pokoju” albo czekają w łóżku, z którego nie mogą się ruszyć. To dzięki nim powstały tabernakula. To dla nich zaczęto przechowywać Najświętszy Sakrament poza mszą świętą.
Jak to działa w parafialnej praktyce?
Zazwyczaj raz w miesiącu chorych parafian odwiedza kapłan. Ciało Pańskie może zanieść także diakon, akolita lub nadzwyczajny szafarz, ale prezbiter ma też możliwość posłużyć im spowiedzią. Chorzy mogą poprosić o takie „sakramentalne” odwiedziny osobiście lub przez telefon.
Mogą to zrobić w ich imieniu również najbliżsi lub sąsiedzi. Czasem jest to „na stałe”, gdy zdrowie i siły nie pozwalają już na wychodzenie z domu. Innym razem „sezonowo” – w okresie choroby, rekonwalescencji albo zimą, kiedy z różnych powodów dotarcie do kościoła staje się niemożliwe.
Najczęściej księża „dzielą się chorymi” – każdy ma stałą grupę, którą regularnie odwiedza. Dzięki temu może lepiej poznać sytuację poszczególnych osób. Umożliwia to także opracowanie w miarę przewidywalnej w przebiegu „marszruty”, co z kolei jest dużym ułatwieniem dla chorych i starszych w związku z przyjmowaniem leków, zabiegami higienicznymi czy po prostu z czekaniem na dzwonek do drzwi.
Kto komu służy? Dwa słowa z doświadczenia
Niektórzy mnie nie widzą i gdybym wszedł na rękach, to pewnie nawet nie zwróciliby na to uwagi. Widzą tylko bursę, czyli ozdobną „torebkę” na Najświętszy Sakrament zawieszoną na mojej szyi i nic ich więcej na świecie nie interesuje poza Panem Bogiem, który do nich przyszedł.
Stół z białym obrusem, krzyżyk, dwie zapalone świeczki. Wszystko gotowe i na miejscu, wszystko jak być powinno. Stara dobra szkoła miłości i szacunku okazywanych przez najprostsze znaki. Bez słów uczą mnie tęsknoty za Eucharystią, którą ja mam na co dzień. Uczą być głodnym Boga.
Inni od progu „zagadują”, z krótką przerwą na i tak krótki obrzęd udzielenia Komunii. Trudno wytłumaczyć, że teraz się modlimy, bo aparat słuchowy działa z bardzo zmiennym szczęściem. Uczą, że oprócz Najświętszego Sakramentu jest jeszcze jeden sakrament Obecności – człowiek.
Nieraz ksiądz jest jedną z niewielu osób, które zaglądają do nich przez cały długi miesiąc. Daję się więc zagadywać, stawiam bursę na stole obok szklanki z herbatą. Słucham opowieści, jak jest i jak kiedyś było – owszem, co miesiąc tych samych. Sam przyjmuję sakrament. Powiedział przecież: Byłem chory, a przyszliście do Mnie. Cokolwiek uczyniliście, Mnieście uczynili.
Komandosi cierpienia
Nieraz bezczelnie ich wykorzystuję. To pierwszy szereg parafialnych aktywistów. Jeśli parafia „działa”, to głównie dzięki nim. Proszę ich o modlitwę za ludzi, sprawy, trudności, czasem też za siebie. Mam głębokie przekonanie, że niejedno mi „załatwili”. Są najpewniejsi z pewnych, najskuteczniejsi ze skutecznych – komandosi cierpienia, “Stała Gwardia” Krzyża.
Na chodniku między blokami reakcje są różne. Na jednych ksiądz „w pełnym rynsztunku” wcale nie robi wrażenia, inni – głównie starsi – uchylają czapki, nawet przyklękają. Na szczęście upada już chyba przekonanie, że ksiądz z Komunią chodzi wyłącznie do umierających, „z ostatnim namaszczeniem”.
Czasem ktoś pyta: “Był ksiądz u pani Zosi? Już od tygodnia o niczym innym nie mówi, jak tylko, że ksiądz przyjdzie”. Dobrze słyszeć. Znaczy znają się, troszczą tak zwyczajnie po sąsiedzku, po ludzku, a ci uwięzieni na wysokich klatkach schodowych bez windy nie są aż tak zupełnie sami. Choć tyle dobrego. Aż tyle dobrego. Tyle Boga spotykam zanosząc Boga do ludzi.
Czytaj także:
Kiedy (nie) rezygnować z przyjęcia Komunii?
