Louis de Funès – gorliwy katolik i tradycjonalista

W Polsce chyba każdy zna go z roli niezbyt bystrego żandarma z Saint-Tropez. Mało kto jednak wie, że był tradycjonalistą i monarchistą.

Niedzielny seans telewizyjny bez niskiego, łysego i energicznego śmieszka, który wyczyniał niewyobrażalne akrobacje mimiką – był niczym jedzenie bezmięsnego schabowego. Można, ale po co? Niezapomniany ze swojej roli żandarma z Saint-Tropez, ale nie tylko. Pamiętamy go jako rabina Jakuba, krytyka kulinarnego ze „Skrzydełko czy nóżka” czy rolnika z „Kapuśniaczka”.

W życiu prywatnym Louis był jednak zdecydowanie bardziej wycofanym i spokojnym człowiekiem niż na ekranie. Najlepiej czuł się w otoczeniu rodziny, krępowali go niezmiernie dziennikarze. Nieoszlifowany diament.

Początek kariery Louisa de Funèsa

Już jako dziecko przejawiał talent do gry aktorskiej, choć jego matka, Leonor Soto Reguera, sugerowała mu kapłaństwo. Zbyt wielkiego wyboru mały Louis zresztą nie miał, gdyż nie pozwalała na to trudna sytuacja finansowa ich rodziny. Pochodzili ze zubożałej szlachty hiszpańskiej i zdecydowali się wyemigrować do Francji w poszukiwaniu pracy. Ojciec Louisa, Carlos Luis de Funès de Galarza z wykształcenia był adwokatem, a w nowej ojczyźnie próbował swoich sił w handlu diamentami. Choć brzmi to niezwykle dochodowo, to biznes przyniósł jednak więcej strat niż korzyści. De Funèsom nie powodziło się zbyt dobrze w tym czasie, szczególnie że gromadka dzieci (Louis miał jeszcze dwójkę rodzeństwa) nie pozwalała na podjęcie pracy przez Leonor.

Często przytacza się pewną historię z jego dzieciństwa, gdy jako 12-latek zadebiutował na scenie teatru. W 1926 roku wystawiono sztukę „Le Royal Dindon” z okazji 50. rocznicy powstania kolegium im. Jules’a Ferry’ego. Louis miał tam zagrać koncertowo, a jeden z dziennikarzy poświęcił mu nawet wzmiankę w swoim artykule, pisząc: „Smakowita sztuka Bodese’a została odegrana wspaniale przez większość naszych młodych cudownych współobywateli, z których głównie powinniśmy pogratulować Louisowi de Funesowi”*.

Czytaj także:
Kraj „powierzony diabłu” z Polakami i Matką Boską Częstochowską w tle (cz. II)

W późniejszych latach nie rozwijał swoich zdolności aktorskich, skupiając się przede wszystkim na zdobyciu pieniędzy na swoje utrzymanie. Imał się różnych prac, najczęściej grywał w nocnych barach i klubach – mimo braku znajomości nut potrafił grać ówczesne szlagiery ze słuchu. W 1936 roku ożenił się z Germaine Elodie Carroyer, a rok później urodził mu się pierwszy syn, Daniel. W ich małżeństwie nie układało się jednak zbyt dobrze. Gdy Louis wrócił do cywila po powołaniu do rezerwy w czasie II wojny światowej, w 1942 roku zdecydowali się na rozwód.

Nowa kobieta, nowe wyzwania

Jeszcze w tym samym roku w trakcie kursów teatralnych Louis poznał kobietę, z którą spędził resztę swojego życia: Jeanne Maupassant. W tym też czasie zdecydował, że zostanie aktorem. I Bogu dzięki! Szybko dostrzeżono jego talent i choć 28-letni wtedy Louis nie miał grosza przy duszy, by opłacić studia, pozwolono mu kontynuować naukę za darmo. 9 lat później według niektórych krytyków został okrzyknięty teatralnym fenomenem – za swoją rolę w „Ah! Les Belles Bacchantes!” (fr. „Ach! Te piękne kobietki!”) Roberta Dhéry’ego.

Później posypały się już kolejne propozycje, a nasz teatralny fenomen zaczął pojawiać się coraz częściej na ekranach kin. Dość powiedzieć, że film „Wielka włóczęga” z jego udziałem był najbardziej kasową francuską komedią. Obejrzało go 17,3 mln widzów, a rekord ten został pobity dopiero w 1998 roku przez klasykę kina w reżyserii Jamesa Camerona – „Titatnica”.

Czytaj także:
Ilu obywateli Watykanu jest analfabetami? 13 odcinek Katopedii

Mały tradycjonalista

Louis od zawsze był człowiekiem przywiązanym do Kościoła, do którego miłość zaszczepiła mu matka. Wprawdzie była choleryczką, która potrafiła w ciągu godziny wielokrotnie zmienić nastrój od przesłodkiego do awanturniczego, to jednak przekazana przez nią wiara pozostała w Louisie do końca życia.

Mimo „problemu w papierach”, jakim był rozwód, starał się nie tylko aktywnie uczestniczyć w życiu Kościoła, ale przenosić tę tematykę do swoich filmów. Choć miały niejednokrotnie charakter prześmiewczy, to jednak zdecydowanie częściej oburzali się piewcy świeckiego państwa niż katolicy, zniesmaczeni nadmiernym eksponowaniem motywów kościelnych.

Louis de Funès udzielał wsparcia arcybiskupowi Lefebvre’owi oraz Bractwu św. Piusa X i nie chodziło tylko o wsparcie duchowe. Aktor w swoim testamencie zapisał jedną trzecią swojego majątku tej tradycjonalistycznej wspólnocie. O jego wierze świadczy także fragment wywiadu telewizyjnego, udzielonego w 1981 roku.

– Jest Pan wierzący?
– Oczywiście, oczywiście.
– Od dawna?
– Od zawsze… Jezus był wpływowym towarzyszem mojego dzieciństwa, jest wpływowym towarzyszem mojego życia zawodowego i mego życia w ogóle.
– Czy pomaga Panu w życiu zawodowym?
– Nieustannie. Byłem bardzo szczęśliwy i to z pewnością dzięki niemu.
– Jakie ma Pan wyobrażenie o Jezusie?
– Na obrazkach mego katechizmu był zawsze kimś bardzo delikatnym, jasnowłosym i czuło się, że każdy poryw wiatru może go unieść… Choć był on synem cieśli. Wierz mi, że był facetem, który miał metr dziewięćdziesiąt, niezwykłą siłę i że miał takie bicepsy! Kiedy wyrzucał kupców za drzwi świątyni, brał ich po trzech… i hop! Mówił donośnym głosem, czynił cuda… Przewodził ludziom i mnie również. Widzę go śmiejącego się.

Czytaj także:
Ksiądz w masce. Bił się w ringu, by pomóc dzieciom