“Deszcz róż” w Panteonie na Zesłanie Ducha Świętego. Zobacz, jak to pięknie wygląda!

Panteon to jeden z obowiązkowych punktów na religijnej i turystycznej mapie Rzymu. Co warto o nim wiedzieć?

Istnieje przepiękna rzymska tradycja obchodzenia Zielonych Świątków w Panteonie, nazywana „Deszczem róż”. W Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, po mszy świętej, strażacy zrzucają przez oculus miliony płatków czerwonych róż. Ten zwyczaj liczy prawie dwa tysiące lat i sięga początków chrześcijaństwa. Róże reprezentowały Ducha Świętego i symbolizowały krew Chrystusa przelaną za odkupienie ludzkości. To wyjątkowe widowisko, którego nie można przegapić!
Możesz je zobaczyć na poniższym wideo👇

Jest to jedyna pogańska starorzymska świątynia, która pozostała w niemalże nienaruszonym stanie.

Panteon od zawsze był miejscem kultu religijnego. Jak sama nazwa wskazuje (gr. pan – wszystko, theoi – bogowie), był świątynią poświęconą wszystkim bogom. Następnie, dzięki cesarzowi bizantyjskiemu Fokasowi, został przekształcony w kościół. Cesarz ofiarował go w 608 roku papieżowi Bonifacemu IV i od tego momentu Panteon staje się kościołem pw. Santa Maria ad Martyres – Najświętszej Marii Panny od Męczenników, poświęconym męczennikom i prześladowanym w imię wiary.

We wnętrzu Panteonu znajduje się ogromna liczba kości anonimowych męczenników chrześcijańskich, które pochodzą ze wszystkich rzymskich katakumb.

5. Na tympanonie zachowało się imię Marka Agrypy, który za czasów Augusta wzniósł pierwszy gmach Panteonu; jednak budynek, który możemy podziwiać dzisiaj, został zbudowany przez cesarza Hadriana w II wieku.

Kopuła Panteonu stanowi idealną półkulę, większą od kopuły wieńczącej Bazylikę św. Piotra. Była tak skonstruowana, aby odzwierciedlać doskonałość mającego trwać wiecznie Cesarstwa Rzymskiego.

Kopuła została pokryta brązem, jednak w VII wieku na polecenie cesarza Konstansa II Brodatego rozmontowano część brązowych płytek i przewieziono je do Konstantynopola.  Tysiąc lat później ograbiania Panteonu z brązu dokończył Bernini, który kruszec wykorzystał do wykonania baldachimu w Bazylice św. Piotra w Rzymie.

Michał Anioł powiedział, że Panteon jest „Angelico Disegno e umano non” – konstrukcją anielską, a nie ludzką.

Wejście zdobi 16 ogromnych, reprezentujących porządek koryncki, kolumn. Ich podstawy mierzą półtora metra średnicy. Ich rozmieszczenie, powszechne wśród greckich fasad, nazywa się pronao. Legenda głosi, że zakochany w Rzymie francuski malarz Nicolas Poussin, za każdym razem, gdy wracał do Wiecznego Miasta, biegł obejmować kolumny Panteonu.

Świątynia jest otoczona fosą, z czym również łączy się pewna legenda. Mówi ona, że starożytny czarownik Pietro Baialardo (bardzo popularny w średniowiecznych podaniach włoskich; prawdopodobnie postać istniejąca naprawdę) zawarł pakt z diabłem. W zamian diabeł podarował mu wielki „Libro del comando” – słynny podręcznik czarów i czarnej magii.

Kiedy nadeszła godzina śmierci  Pietra, ten postanowił schronić się w Panteonie, miejscu uświęconym przez kości męczenników, żeby diabeł nie był w stanie dosięgnąć jego duszy. Wściekły diabeł, żeby wyładować swój gniew, zaczął okrążać świątynię, tworząc rów. Tak głosi legenda, ale z pewnością fosa została stworzona, by ochronić Panteon przed wzbierającymi wodami Tybru.

W Panteonie jest tylko jedno „okno”, jeśli można je tak nazwać, i stanowi je oculus u szczytu kopuły. Mówi się, iż architektura monumentu jest tak doskonała, że kiedy pada deszcz, woda nie dostaje się do środka. To nie do końca prawda – jednak trochę wody wlewa się do świątyni. Dlatego w podłodze znajdują się 22 małe otwory, które ją odprowadzają.

W Panteonie mieszczą się groby dwóch pierwszych królów zjednoczonych Włoch, jak i grób słynnego renesansowego malarza Rafaela.