Czternastu Świętych Wspomożycieli. Zapomniana forma kultu orędowników

W połowie XV w. pasterz Hermann, który pracował dla cystersów w Langheim (Górna Frankonia), miał serię wizji. Za pierwszym razem zobaczył on leżące na drodze dziecko, które jednak znikło, kiedy próbował je podnieść. Potem wizja wróciła, a Dzieciątko w niej było świetliste jak szlachetny kamień.

Rok później zobaczył je po raz trzeci, miało tym razem krzyż na piersi i było w otoczeniu czternastu innych dzieci. Przedstawiły się one jako Święci Wspomożyciele, a Dzieciątko Jezus było piętnastym, najważniejszym. Prosiły o stworzenie sanktuarium, do którego mogłyby przychodzić z dziecięcą ufnością osoby szukające ich wsparcia.

Mnisi byli roztropni, więc nieufnie podeszli do tych rewelacji. Uznali ich prawdziwość, dopiero kiedy nastąpił realny znak – jedna ze służących klasztoru zachorowała i wyzdrowiała cudownie po zwróceniu się do Czternastu Wspomożycieli. Wybudowano kaplicę, a kiedy została ona zniszczona w XVI w., postawiono kościół, rozbudowany w XVIII w. do wspaniałego sanktuarium.

To wszystko wskazuje, że pomimo zawieruch wojennych i religijnych, narodzin protestantyzmu, który neguje kult świętych, cześć dla Czternastu Wspaniałych (tłumacząc to na współczesne) trwała i miała się dobrze.

Zaczęła się wcześniej niż wspomniane objawienia, bo w połowie XIII w. Propagowali ją głównie dominikanie i franciszkanie, a ośrodki kultu pojawiły się głównie w miastach niemieckich, w Czechach i w Polsce, głównie na Śląsku, potem także we Włoszech.

Jest to grupa świętych, których nie łączy czas życia, przyczyna wyniesienia na ołtarze czy cokolwiek innego. Wydaje się, że pobożność Kościoła połączyła te postacie, gdyż z doświadczenia wiernych wynikało, że są szczególnie skutecznymi wstawiennikami.

Do grupy tradycyjnych 14 świętych Włosi czasem dodają św. Sebastiana. Ich wspólne wspomnienie jest obchodzone lokalnie: 8 lipca lub 8 sierpnia.

Obejrzyj galerię i poznaj Czternastu Wspomożycieli: