Eucharystia i piwo. O. Joachim Badeni w zabawnych i pouczających anegdotach

Nigdy nie spotkaliśmy się osobiście. A jednocześnie mam wrażenie, że znamy się od zawsze. I wiem, że nie jestem jedyna. Co takiego było w ojcu Joachimie Badenim, że jest nam tak bliski?

Długo znałam go głównie z powtarzanego wszystkim, wszędzie i na wszystkie sposoby hasła: „Umarł w opinii świętości”. Był mistykiem – bez dwóch zdań. Był charyzmatykiem. Ale tak naprawdę zachwycił mnie tym, że przy całkowitym rozkochaniu w Bogu i duchowej bezkompromisowości, mocno trzymał się ziemi. Głównie chyba dzięki cudownemu, ironicznemu poczuciu humoru.

W wywiadzie dla „Gościa Niedzielnego” tak rozmawiali z Marcinem Jakimowiczem:

Z kolei, jak pisze w jego biografii Judyta Syrek:

Kocham u niego tę wolność od traktowania siebie zbyt serio. To dla mnie chyba najmocniejszy dowód jego mądrości. I najprawdziwszej świętości.

„Gdyby po mojej śmierci pojawiła się jakaś myśl o mojej beatyfikacji, z miejsca polegnie. Joachim Badeni? Pił piwo i był smakoszem. Koniec!” – mówił. Godne pochwały trzeźwe spojrzenie! Ale i mało zaskakujące. Bo przecież jako hrabia miał prawo mieć wysublimowany gust. Nie krył się jednak z przyziemnymi namiętnościami:

À propos piwa. Inna znana w dominikańskich kręgach anegdota głosi, jak jeden z braci, odwiedziwszy w szpitalu ojca Joachima, spytał, czy czegoś mu nie brakuje. Na co Badeni odparł krótko i stanowczo: „Eucharystii i piwa!”.

Zaraz po święceniach przyjechała do niego jedna z jego licznych ciotek-arystokratek i zapytała: 

Na pewno nauczył się prostoty w wierze. Mówił o tym bardzo często. „Rzeczy święte są bardzo proste. Jak być świętym w życiu codziennym? Najlepiej zacząć od znaku krzyża” – powtarzał na jednych z rekolekcji.

A dzisiaj i mnie uczy, że w modlitwie finezyjność i barokowe konstrukcje są wysoce niewskazane:

Nie był wolny od ciętego języka. Miał szorstką relację z jednym ze współbraci, ojcem Feliksem Bednarskim. Ojciec Maciej Chanaka OP opowiada o pewnej sytuacji, gdy ojciec Badeni ostro wyrażał się o ojcu Feliksie. Gdy zorientował się, że bracia są zgorszeni jego słowami, szybko kończył: „Ale i tak życzę mu zbawienia…”.

Po czym dodawał niewinnie: „Jak najszybciej, jak najszybciej…”.

Na szczęście świętość to nie bycie pod linijkę! Dowodem jest to, że decyzją kapituły Polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego w 2018 r. został wszczęty proces beatyfikacyjny ojca Badeniego. I pojawia się kolejna droga do nieba: zakochanie w Bogu bez pamięci, traktowanie siebie ze sporym dystansem, smakowanie tego, co daje świat (na przykład coli i piwa), pełna humoru normalność.