“Nie można przytulić się do ferrari”. Lekarz, który zrozumiał, że w życiu chodzi o coś więcej

Zrozumiał, że to nie status materialny jest źródłem radości i satysfakcji z codzienności, ale dzielenie się emocjami i uczuciami z bliskimi. Choroba stała się dla niego ważną lekcją.

Przesłanie, które zostawił Richard Teo Keng Siang porusza serce i uzmysławia, co tak naprawdę jest najważniejsze w życiu. „Od najmłodszych lat przekonywano mnie i ja sam miałem takie wrażenie, że bycie szczęśliwym to sukces. Sukces oznacza bogactwo. Kierowałem więc swym życiem zgodnie z tym mottem” – mówił podczas jednego ze swych przemówień.

Mężczyzna był lekarzem. Na początku zajmował się okulistyką, a następnie skończył specjalizację z chirurgii plastycznej. Jego kariera zawodowa w medycynie zaczęła błyskawicznie się rozwijać. W pierwszym roku działalności jego prywatna klinika medycyny estetycznej zarobiła miliony.

Teo nie spodziewał się takiego sukcesu w tak krótkim czasie. Nie był przygotowany również na to, że może dosięgnąć go coś niespodziewanego i tragicznego – złośliwy nowotwór płuc. Wtedy dopiero zmieniło się jego nastawienie do życia i dóbr materialnych.

Doktor zdał sobie sprawę, że prawdziwe szczęście wcale nie polega na wzbogacaniu się. Radość człowiek może czerpać z celebrowania życia z ludźmi, z najbliższymi wokół siebie i gdy może dzielić się z nimi swoimi radościami, ale i smutkami.

Filmy z jego przemówieniami wciąż są bardzo popularne.

Jego żona mówi: Jestem dumna z niego, że pozostawił po sobie taką spuściznę. Chciałabym być taka jak on. On jest najlepszym nauczycielem, którego Bóg do mnie przysłał.

Ich małżeństwo trwało 6 lat, nie doczekali się potomstwa.

Przesłanie Teo jest zwięzłe i nadzwyczaj proste: „Życie jest zbyt krótkie, aby zaniedbywać ludzi wokół siebie”.

Jego życie było krótkie. Dotkliwy ból, z którym obudził się pewnego dnia, okazał się rakiem. Myślał, że być może bolą go plecy z powodu intensywnego treningu na siłowni, który odbył dnia poprzedniego. Nowotwór rozprzestrzenił się na jego mózg, kręgosłup, na płucach pojawiały się kolejne guzy. Mężczyzna popadł w depresję, szukał odpowiedzi dotyczących sensu swojego cierpienia, często płakał. Dokuczliwy był również ból fizyczny po chemioterapii, ale i ten psychiczny. Niestety lekarze dawali mu nie więcej niż trzy, cztery miesiące życia. Choroba była dla niego zaskoczeniem tym bardziej, że nikt z jego krewnych nie miał raka.

Keng Siang uwielbiał samochody sportowe, posiadał kilka najnowszych modeli, kochał życie, lubił towarzystwo i spotkania ze znajomymi. Nowoczesne samochody były dla niego wyznacznikiem statusu. W chwilach cierpienia i choroby stały się dla niego nic niewartymi przedmiotami.

Wcześniej te wszystkie rzeczy były dla niego powodem do dumy, często chwalił się swoimi nowymi zdobyczami motoryzacyjnymi przed rodziną i znajomymi. Było to dla niego źródłem zadowolenia.

„Nie znalazłem żadnej radości w żadnych przedmiotach” – mówił w czasie choroby. Zrozumiał, że nie można się przytulić nawet do najbardziej ekskluzywnego modelu samochodu. W okresie dobrobytu nie potrafił poradzić sobie z bogactwem, miał już nawet obsesję i nic poza dalszym bogaceniem się nie miało dla niego znaczenia. Pacjenci stali się dla niego jedynie źródłem pieniędzy.

Mężczyzna słyszał wewnętrzny głos, który upewniał go, że jego cierpienie jest konieczne i potrzebne, by on sam mógł się czegoś nauczyć. Jego żona w jednym z wywiadów powiedziała: „Chciał zainspirować tych, którzy stoją w obliczu trudności, że życie ma więcej do zaoferowania niż napełnianie się nienawiścią i pustką”.

Richard w jednym z ostatnich swoich przemówień do studentów medycyny podkreślał, by nie zatracili jako młodzi ludzie „moralnego kompasu” i potrafili zrozumieć swoich przyszłych pacjentów, by traktowali ich jako ludzi, a nie tylko jako nieodłączną część swojej praktyki lekarskiej.

„Myślałem, że mam wszystko pod kontrolą” – powtarzał w czasie choroby.

Zwrócił uwagę studentom, że sam nie wiedział, jak czują się pacjenci, dopóki nie stał się jednym z nich i sam potrzebował pomocy, zainteresowania i empatii. „Czasem pewnych rzeczy trzeba się nauczyć na własnej skórze” – stwierdził.

Teo Keng Siang zmarł w wieku 40 lat (2012 r.). Pozostawił po sobie piękną, wciąż żywą lekcję i słowa, które należałby sobie przyswoić: „Ironią jest to, że wiele razy kiedy uczymy się umierać, uczymy się, jak żyć”.

Źródła: asiaone.com; nextshark.com