Flegmatyk, melancholik, sangwinik czy choleryk? A może łączysz w sobie cechy kilku temperamentów?
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Aby lepiej zrozumieć siebie i swoich najbliższych, warto znać teorię temperamentów. Przyjrzyjmy się bliżej każdemu z nich.
Flegmatyk
Czy w swoim otoczeniu jest ktoś, kto zawsze jest spokojny i opanowany? O kim możesz powiedzieć „to naprawdę miła dziewczyna”, „to taki ciepły, wyciszony człowiek”? Prawdopodobnie masz do czynienia z flegmatykiem – najbardziej spokojną z osobowości. Dobrze jest mieć go u swego boku, bo potrafi nawet najgorszą burzę zamienić w pokój. Flegmatyk bowiem do tego pokoju stale dąży i pragnie go. Nie potrafi funkcjonować dobrze w stresujących warunkach.
Zazwyczaj stoi z boku i stroni od bycia w centrum uwagi. Dlatego świetnie sprawdza się jako mediator w sporach, który wnikliwie przygląda się innym, każdego wysłucha i spróbuje znaleźć najlepsze wyjście w trudnej sytuacji. Dzięki swojej elastyczności i braku dużych wymagań jest w stanie przystosować się do różnych warunków. Jest bezpieczną przystanią dla swoich bliskich w rozchwianych emocjach.
Jednak jego spokojna natura przekłada się też na powolne działanie, dlatego czasami możemy flegmatykom zarzucić lenistwo i brak samodyscypliny. Potrzebują silniejszego przywódcy, który ich odpowiednio zachęci i zmotywuje. Łatwo popadają też w ustępliwość. Są to osoby niezdecydowane i trudno im przejąć za coś odpowiedzialność – nie lubią bowiem ryzyka ani rywalizacji. Miewają też ostry i sarkastyczny humor.
Melancholik
Melancholika możemy również zakwalifikować do spokojnego typu osobowości, lecz spokój nie jest tu cechą dominującą. U melancholików na pierwszy plan wysuwa się tendencja do perfekcjonizmu i dokładnej, logicznej analizy rzeczywistości. Perfekcjonizm nie zawsze musi oznaczać pedantyzmu, ale jeśli znasz kogoś, kto bez idealnego porządku wokół siebie nie jest w stanie się na niczym skupić, prawdopodobnie jest on osobowością melancholiczną.
Perfekcjonizm ma swoje dobre i zgubne strony. Z jednej strony jest czymś, co możemy określić jako porządność – znam mężczyznę-perfekcjonistę, który czy odkurza, czy wykonuje nowy projekt w pracy – zawsze robi to porządnie, sumiennie i zawsze kończy to, co zaczyna. Ale kiedy ktoś stawia sobie za cel doskonałość, nierzadko konsekwencją tego jest rozczarowanie i przygnębienie.
Popadanie w smutny nastrój to również nieodłączna cecha melancholika, którego trudno zadowollić i sprostać jego oczekiwaniom. Jest on za to, w przeciwieństwie do flegmatyka, zachwycający w swej samodyscyplinie. Zanim jednak zacznie działać, musi wszystko ze szczegółami zaplanować, przemyśleć i przeanalizować. Skutkuje to przedłużonym czasem działania, lecz często jego wysoką jakością. Jest on wrażliwym, empatycznym i bardzo troskliwym człowiekiem. Ale też łatwo go obrazić. Dlatego jeśli ktoś ci bliski ma cechy melancholika, nie ryzykuj, żartując z niego zanadto. Trzeba ci wiedzieć, że melancholicy to bardzo pamiętliwe osoby.
Sangwinik
Przychodzi ci na myśl ktoś wiecznie uśmiechnięty i optymistycznie nastawiony do życia? To prawdopodobnie sangwinik – wiecznie tryskający energią człowiek-słońce, który przyciąga do siebie ludzi swoją otwartością i serdecznością. Z nim nigdy nie jest nudno, bo sangwinik uwielbia dobrą zabawę. W jego towarzystwie uśmiejesz się do łez, poprawisz sobie nastrój i będziesz bawić się świetnie niezależnie od okoliczności.
Sangwinik swoim urokiem osobistym potrafi wybrnąć z kryzysowych sytuacji – na przykład oczarować policjanta, który właśnie chciał wlepić mu mandat. W szerszej społeczności jest często powszechnie znany i lubiany dzięki swej towarzyskości i rozmowności. Potrafi podnieść na duchu każdego pesymistę. Bywa jednak, że przez swój nieodłączny uśmiech jest uważany za lekkoducha.
Do sangwinika świetnie pasuje określenie „roztrzepany” – zdarza mu się bowiem zapominanie o wielu rzeczach, spóźnianie się i chaotyczne podejście do wielu spraw. Jego bronią bywa spontaniczność i improwizacja, a to kończy się różnie. Zarzuca mu się również bałaganiarstwo.
Choleryk
Tak jak sangwinik, choleryk należy do osobowości ekstrawertycznych. Cholerycy są świetnymi działaczami i silnymi przywódcami. Uwielbiają wyzwania i trudności i czerpią satysfakcję z ich rozwiązywania. Możemy ich często spotkać na stanowiskach prezesowskich i takich, które zakładają zarządzanie innymi ludźmi. Są to bowiem ludzie przedsiębiorczy, pewni siebie i stanowczy.
Ich pewność siebie przekłada się też na kurczowe trzymanie się swojego zdania, nawet jeśli wszyscy wokół myślą inaczej. Cholerycy bardzo lubią, kiedy coś dzieje się zgodnie z ich zamysłem, a inni, chcąc z tym dyskutować, są najczęściej z góry spisani na straty. To osoby, które mówią prosto z mostu i nie zastanawiają się nad tym dwa razy ─ dlatego w kontaktach międzyludzkich wprowadzają jasność i brak niedopowiedzeń, ale z drugiej strony bardzo łatwo potrafią zranić swoim słowem i zbyt gwałtowną reakcją.
Często zarzuca im się właśnie brak wrażliwości na uczucia innych. Sami zaś bardzo potrzebują bycia docenianymi i chwalonymi ─ szczególnie za swoją pracę. Ze względu jednak na swoją zawziętość i nieustępliwość, wśród choleryków znajdziemy mnóstwo przykładów pracoholizmu.
W artykule wykorzystałam fragmenty książki Florence Littauer „Osobowość plus” (Warszawa 2014).
Czytaj także:
My się po prostu lubimy, czyli 8 sposobów na zbudowanie szczęśliwej relacji
Czytaj także:
Dlaczego tak ważna jest znajomość osobowości małżonka?
