„Chodź, pobawimy się w związek”, czyli relacje na niby. Dlaczego w nie wpadamy?

Na pytanie, czy są parą, zwykle odpowiadają: „to skomplikowane” lub wprost: „nie”. Z reguły tłumaczą to posiadaniem „otwartej głowy”, a kiedy druga strona odważy się spytać: „czym właściwie jest nasza relacja?”, najczęściej pada odpowiedź: „nie jestem jeszcze gotowy, gotowa na związek”.

Pamiętacie z dzieciństwa zabawę w dom, w salon fryzjerski, w sklep? Wszystko było identyczne jak w prawdziwym życiu, choć tak naprawdę zupełnie inne: plastikowe garnuszki, różowa suszarka na baterie, „zabawkowe” pieniądze. Ale naśladowanie zachowań dorosłych i ich prac sprawiało wtedy wielką frajdę, stanowiąc także ważny element rozwoju dziecięcej psychiki i różnych umiejętności. A potem zaskoczyła nas ta dorosłość i już wszystko robimy na serio. Czy jednak na pewno?

Relacje damsko-męskie w XXI wieku zostawiają tu całkiem szerokie pole do popisu. Zaczęło się niewinnie – od portali i aplikacji, które mają ułatwiać poznanie osób płci przeciwnej stanu wolnego, a skończyło na tym, że socialmediową łatwą dostępność wszystkiego, przeogromny wybór i zero zobowiązań przenieśliśmy w sferę związków.

Relacje – to skomplikowane

Tym sposobem powstały relacje typu situationship. To taka właśnie zabawa w związek, odtwarzanie zachowań bliskości i przywiązania, bez ich faktycznego istnienia. Dwoje ludzi czuje się ze sobą dobrze, mnóstwo czasu spędzają razem, mają wspólne zainteresowania i tematy, obdarzają się nawzajem czułością, bywa, że pomieszkują ze sobą, ale na pytanie, czy są parą, zwykle odpowiadają „to skomplikowane” lub wprost „nie”. Z reguły tłumaczą to posiadaniem „otwartej głowy”, a w zaciszu domowym, kiedy druga strona odważy się spytać: „czym właściwie jest nasza relacja?”, najczęściej jest lawirowanie i finalnie odpowiedź: „nie jestem jeszcze gotowy, gotowa na związek”.

Coś zazgrzytało

Kiedy zdarzy się właśnie to: on ją lub (częściej) ona jego spyta: „kim jesteśmy jako my? Jak – i czy w ogóle – widzisz naszą wspólną przyszłość?”, to znaczy, że para właśnie dobrnęła do punktu, w którym „lekko, łatwo i przyjemnie” okazało się mieć fatalne konsekwencje. Stało się coś, przed czym przestrzegają psychologowie, wskazując możliwe skutki relacji typu situationship – jedna (tylko jedna!) z osób zaangażowała się. Tego w umowie nie było…

Ja powiedziałabym raczej, że tych dwoje nie przeczytało umowy do końca. Zignorowali to, co było napisane na samym końcu drobnym druczkiem. Nie trzeba być psychologiem, by wiedzieć, że każdy z nas ma potrzebę emocjonalnej bliskości i głębokich więzi międzyludzkich. Tylko jedni ją czują i za nią podążają, a drudzy ją wypierają.

Niezależnie jednak od tego, w której grupie się znajdujemy, zabawa w związek jest zabawą z ogniem. Osoba wrażliwsza i pragnąca głębokich relacji prędzej czy później straszliwie się poparzy. A i ta druga nie jest żaroodporna, choć będzie taką zgrywała. W efekcie oboje wyjdą z takiego niby-związku mocno poranieni. Bo situationship to nie jest coś, w czym da się pozostawać latami. W którymś momencie coś zazgrzyta, komuś przestanie odpowiadać ten brak zobowiązań.

Po co udawać?

Prawda? Skoro im ze sobą dobrze, to co stoi na przeszkodzie, by byli parą? Jednym z powodów naprawdę może być to, że żyjemy w czasach, w których bez wysiłku możemy mieć mnóstwo rzeczy: informacje, przedmioty, lubienie przez innych (lajki!), nowych znajomych, więc i tu chcemy mieć korzyść bez wysiłku i bez obligujących do czegokolwiek umów.

Ale zwykle prawdziwym powodem jest lęk przed bliskością. Z różnych przyczyn wiele osób na niego cierpi. Będą potrafili wejść w relację, która z założenia nie zawiera autentycznej bliskości, ale w związek już nie. I wchodzą, tylko ugruntowując w sobie ten lęk i spędzając kolejne dni życia w płytkich relacjach.

Ratuj się, zanim się zaangażujesz

A może warto zacząć od situationship, a z czasem pojawi się zaangażowanie? Nie. To tak nie działa. Gdy widujesz się z kimś i czujesz, że zaczynasz się coraz bardziej angażować, a widzisz, że on nie, przyjrzyj się tej relacji uważniej. Niech motyle w brzuchu nie odbierają ci trzeźwości spojrzenia na kierunek, w jakim ona zmierza.

To jasne, że tempo, w jakim oboje się angażujecie może być (i najczęściej jest) różne. Ale dopóki jadąc tą autostradą, widzisz go w lusterku wstecznym, jest dobrze. Jeśli zaś widzisz, że bez przerwy znika, zbacza z drogi, to może lepiej wcześniej niż później porozmawiać, jak on postrzega waszą znajomość. Żeby nie zaskoczył cię po roku czy trzech stwierdzeniem, że przecież parą nie jesteście, więc o co ci chodzi… Jeżeli na pytanie o was powie: „Jest dobrze tak jak jest, po co coś zmieniać”, miej odwagę stanąć po swojej stronie. Nie ignoruj tego, co cię uwiera, choć z pozoru jest wam razem tak wspaniale. Uwierz mi, podziękujesz sobie za to.

Czytaj także:
My się po prostu lubimy, czyli 8 sposobów na zbudowanie szczęśliwej relacji

Czytaj także:
To największy wróg małżeńskiej relacji