Nigdy nie zapomnę szoku, jaki pojawił się wraz z narodzinami mojego pierwszego dziecka, a także trwałych duchowych lekcji, których mnie to wydarzenie nauczyło.
Planowałam poród w wodzie ze wspierającym zespołem położnych i jak typowa wymagająca osoba zrobiłam wszystko „dobrze”, aby się przygotować. Przyjmowałam wszystkie witaminy, codziennie wykonywałam ćwiczenia rozciągające, uczęszczałam na lekcje rodzenia, czytałam niekończące się książki o rodzeniu i zatrudniłam doulę. Ale po tym wszystkim musiałam faktycznie urodzić…
Po wielu godzinach porodu, próbowania wszystkich sztuczek, o których mogła pomyśleć moja doula i położna, dziecko „utknęło”, a cesarskie cięcie stało się jedyną opcją. Byłam zdewastowana. Całe życie przyswajałam sobie lekcję, że wszystko potoczy się tak, jak chciałam, o ile będę przygotowywała się do pracy. Od ocen w szkole, przez eseje aplikacyjne po wymarzoną pracę, zawsze odnosiłam sukcesy, gdy tylko się starałam.
Macierzyństwo – największa lekcja
Jednak macierzyństwo było czymś zupełnie innym. Dałam z siebie wszystko, co mogłam, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. „Uczyłam się” i „ćwiczyłam” tyle, ile mogłam. A mimo to czułam, że „oblałam egzamin”.
Z czasem zaczęłam dostrzegać, jak błędne było postrzeganie cesarskiego cięcia jako niepowodzenia, ale przez jakiś czas trudno mi było pozbyć się tego uczucia. Zaczęłam się zastanawiać, czy powinnam była zrobić coś inaczej i czy wynik był w jakiś sposób moją winą.
Ale kiedy zaczęłam nawiązywać znajomości z mamami i rozmawiałam z nimi o ich doświadczeniach, dowiedziałem się, że nie jestem sama w znajdowaniu rozdźwięku między moimi oczekiwaniami co do macierzyństwa a rzeczywistością. To tylko kilka z wielu przykładów:
- Jedna mama miał stan przedrzucawkowy, który spowodował przedwczesny poród i trudny pobyt na OIOM-ie.
- Któraś mama bardzo chciała karmić wyłącznie piersią i próbowała wszystkiego, co możliwe, ale nigdy nie była w stanie tego zrobić z powodu choroby.
- Inna liczyła na prosty poród za pomocą znieczulenia zewnątrzoponowego, ale ostatecznie musiała urodzić bez leków i bez żadnego przygotowania.
Kiedy słuchałam każdej z tych historii, zauważyłam, że każda z nas może potwierdzić to samo: jakaś część macierzyństwa nie pójdzie tak, jak tego oczekujesz lub chcesz. Ta prawda może być trudna do zaakceptowania, zwłaszcza jeśli jesteś przyzwyczajona do tego, że wszystko dobrze ci idzie. Ale jest to najważniejsza rzecz, jakiej nauczyłam się jako młoda matka i wiadomość, którą mam nadzieję, że wszystkie mamy w ciąży mogą poznać i przyjmować sercem.
Zanim zabrzmi to zbyt przygnębiająco, zapewniam, że znajomość i próby zaakceptowania tej prawdy zmieniły moje życie na lepsze. Zrozumienie tej nieuniknionej części macierzyństwa nauczyło mnie ważnych lekcji, zarówno na poziomie ludzkim, jak i duchowym.
Akceptujmy nasze dzieci takimi, jakimi są
Na poziomie ludzkim zrozumienie, że część macierzyństwa nie pójdzie tak, jak się spodziewam, pomaga mi, gdy moje dzieci zachowują się inaczej, niż się spodziewam. Wielu rodziców ma trudności z zaakceptowaniem swoich dzieci takimi, jakimi są, a nie takimi, jakimi uważamy, że powinny być. Jednak jeden z moich ulubionych pedagogów przypomina mi, że dzieci są osobami z własnymi preferencjami, różniącymi się od moich, a ważną częścią rodzicielstwa jest poznanie naszych dzieci takimi, jakie są naprawdę.
Znając naprawdę nasze dzieci, możemy poprowadzić je, aby stały się najlepszymi i najświętszymi, z jakich mogą być. Pierwszym krokiem w tym procesie jest porzucenie naszych oczekiwań wobec nich, zmiana naszego sposobu myślenia z planu na odkrycie, ponieważ odkrywamy, kim Bóg ich stworzył, zamiast próbować uczynić je na własny obraz.
Zaakceptowanie doświadczenia porodowego lub poporodowego, które nie przebiega „zgodnie z planem”, jest pierwszym krokiem w trwającym całe życie procesie porzucania naszych z góry przyjętych założeń.
Przyjęcie woli Bożej
Co zabawne, to, co idzie nie tak, jak się spodziewasz, może być wolą Bożą dla twojego życia. Ile razy protestowaliśmy przeciwko jakimś wydarzeniom, które wydarzyły się w naszym życiu, niezadowoleni z tego, że Bóg na to pozwolił, a potem zdaliśmy sobie sprawę, że było to dla nas wtedy właściwe? Ważną częścią duchowego wzrostu i przyjaźni z Bogiem jest uczenie się akceptowania i przyjmowania Jego woli, nawet jeśli nie pasuje ona dokładnie do tego, co sobie wyobraziliśmy.
Ta duchowa prawda została mi uświadomiona podczas pierwszego porodu, kiedy moja położna przekazała wiadomość, że będę musiała mieć cesarskie cięcie. W tym chaotycznym momencie przypomniałam sobie słowa Chrystusa z Pisma Świętego: „Nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie” (Łk 22, 42). Trzymałam się tych słów i znalazłam w nich siłę.
W tamtym czasie nie zdawałam sobie sprawy, że poddanie się w modlitwie tej nagłej i niechcianej zmianie planów jest aktem wewnętrznego rozwoju. Jednak w miarę jak coraz bardziej skłaniałam się do tej modlitwy i starałam się zawsze akceptować wolę Bożą ponad moje własne oczekiwania, znalazłam trwały pokój. W ten sposób zaakceptowanie najtrudniejszej prawdy o macierzyństwie może być również drogą do szczęścia i zadowolenia z wychowywania naszych dzieci i pomóc nam też w wielu innych dziedzinach życia.
Czytaj także:
Poród w czasie epidemii? Wtulcie się w męża i wypłaczcie, a potem znajdźcie siłę! [wywiad]
Czytaj także:
Poród to zawsze narodziny dwóch osób – dziecka i matki
Dziś świętujemy...