Rzucisz pierwszy kamieniem? [Komentarz do Ewangelii] 

Słowa Ewangelii według Świętego Jana (8, 1-11)

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał ich.

Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, tę kobietę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?» Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.

Lecz Jezus, schyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem». I powtórnie schyliwszy się, pisał na ziemi.

Kiedy to usłyszeli, jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta stojąca na środku.

Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».

W czasach Jezusa cudzołóstwo było poważnym wykroczeniem wobec Prawa Mojżeszowego. Zgodnie z Księgą Kapłańską (Kpł 20,10) i Księgą Powtórzonego Prawa (Pwt 22,22-24) zarówno cudzołożnik, jak i cudzołożnica powinni zostać ukarani śmiercią przez ukamienowanie. W praktyce jednak egzekucja tej kary była rzadko stosowana, szczególnie w czasach rzymskiej okupacji, kiedy Żydzi nie mieli pełnej swobody w wymierzaniu kary śmierci.

Ciekawe jest również użycie w tekście greckiego słowa katagrafo („Jezus pisał palcem po ziemi”). Nie wiemy, co pisał, ale niektórzy egzegeci sugerują, że mogły to być grzechy oskarżycieli, co miało uświadomić im ich własną niedoskonałość.

Scena z Ewangelii św. Jana ma silne powiązania z innymi fragmentami Pisma. Prorok Jeremiasz mówi: „Ci, którzy odwracają się ode Mnie, będą zapisani w prochu ziemi” (Jr 17,13), co może nawiązywać do gestu Jezusa piszącego na ziemi. Widzimy tu kontrast między twardym oskarżeniem a delikatnym gestem Chrystusa, który objawia Bożą sprawiedliwość jako pełną miłosierdzia.

Innym kluczowym odwołaniem jest Psalm 103,8-10: „Miłosierny jest Pan i łaskawy, nieskory do gniewu i bardzo łagodny. Nie postępuje z nami według naszych grzechów ani według win naszych nam nie odpłaca”. Jezus nie znosi Prawa, ale pokazuje, że prawdziwa sprawiedliwość nie polega na surowym karaniu, lecz na przemianie serca.

W tej scenie widzimy trzy kluczowe elementy: grzech (kobieta i jej przeszłość), miłosierdzie (Jezus i Jego przebaczenie) oraz wezwanie do nawrócenia („Idź i nie grzesz więcej”). Chrystus nie usprawiedliwia grzechu, ale także nie potępia grzesznika – daje mu szansę na nowy początek.

To wydarzenie stanowi żywy obraz misji Jezusa, który mówi: „Nie przyszedłem, aby świat potępić, ale aby świat został przez Mnie zbawiony” (J 3,17). Pokazuje też, że każdy człowiek, niezależnie od swojej przeszłości, może zostać przyjęty przez Boga, jeśli zdecyduje się nawrócić.

Jezus przypomina nam, byśmy najpierw spojrzeli na własne błędy, zanim ocenimy drugiego człowieka. Często łatwiej jest dostrzec grzechy innych niż swoje własne. Dlatego warto praktykować rachunek sumienia i prosić Boga o serce pełne pokory.

Zamiast pielęgnować urazy, uczmy się przebaczenia. Jezus daje nam przykład miłosierdzia, które nie usprawiedliwia zła, ale daje szansę na nowy początek. Jeśli Bóg przebacza nam, myd również jesteśmy wezwani, by przebaczać innym.

Chrystus nie tylko ratuje kobietę od śmierci, ale daje jej nowe życie. Jego słowa „Idź i nie grzesz więcej” są wezwaniem do przemiany. To zaproszenie dla każdego z nas, byśmy nie wracali do dawnych błędów, ale starali się żyć według Ewangelii.