Kiedy się modlisz, nic nie czujesz, nic nie słyszysz ani nie masz nic do powiedzenia? I jaki z tego wniosek? Wcale nie oznacza to, że nie potrafisz się modlić, wręcz przeciwnie!
Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Kto nam wmówił, że zawsze gdy się modlimy, musi się coś dziać? Od małego byliśmy wprowadzani w błąd, kiedy dorośli z troską pytali nas systematycznie: „Odmówiłeś już pacierz?”. Jak gdyby pacierz był czymś, co się odmawia, by mieć to z głowy. A tak na marginesie, o wielu wzniosłych sprawach mówimy za pomocą czasowników, które umniejszają ich rangę i sprowadzają na niższy poziom: uprawiamy seks, robimy dzieci lub uczynki miłosierdzia, idziemy do komunii). Kiedy mowa o modlitwie, poza czasownikiem „odmawiać” dysponujemy jeszcze innymi, takimi jak pogrążać się, wysłuchać, otaczać, ale żaden nie oddaje do końca jej sedna.
“Być” – najodpowiedniejszy czasownik, gdy mówimy o modlitwie
Modlitwa jest zazwyczaj surowa, a w każdym razie nie spełnia naszych oczekiwań. Stąd bierze się nasze rozczarowanie. Pojawia się wtedy pokusa, by wyrzucać Bogu, że gdyby nas kochał, odpowiedziałby na nasze wysiłki. Albo oskarżać samych siebie o to, że gdybyśmy kochali Boga, powinniśmy potrafić do Niego dotrzeć. Jeżeli komunikacja szwankuje z którejś ze stron, czy nie lepiej byłoby po prostu ją zerwać? To dlatego nader często po kilku próbach poddajemy walkę o modlitwę i opuszczamy pole bitwy.
Czasownikiem, który idzie w parze z modlitwą jest być. Modlić się to być, przebywać z kimś. W tym tkwi sedno modlitwy. Święty Augustyn dobrze je uchwycił, kiedy postawił Panu to smutne, a jednocześnie zabawne pytanie: „Mój Boże, skoro jesteś wszędzie, jak to możliwe, że nie znajduję Cię nigdzie?”.
„A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”
Problem nie polega na nieobecności Chrystusa czy na jego wycofaniu się z historii ludzkości, jak mawiał św. Jan Paweł II: „pozostaje tylko jeden problem, zawsze i wszędzie ten sam: problem naszej obecności przy Chrystusie”. Na co tak naprawdę się zda podkreślanie rzeczywistej obecności Chrystusa (w Eucharystii oraz w innych sakramentach, w Kościele, w braterskiej miłości, w służbie ubogim), jeżeli my sami nie jesteśmy obecni?
Kiedy Jezus posyła apostołów, by głosili Dobrą Nowinę wszystkim narodom i pokoleniom, podkreśla z mocą :„A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Ale do tego, by być z kimś, potrzeba co najmniej dwojga. To jest absolutna podstawa w doświadczeniu wiary, wiary żywej i przeżywanej: być z Tym, który zechciał być z nami.
Szukać Boga, a nie wrażeń
Taki cel dużo zmienia. Każe bowiem nam, chrześcijanom, wyznaczyć odpowiednie miejsce i nadać sens modlitwie w naszym życiu. Modlitwa nie jest celem ale środkiem. Celem jest życie z Chrystusem. Chodzi o to, byśmy mogli powtórzyć za świętym Pawłem Apostołem: „Dla mnie bowiem żyć, to Chrystus” (Flp 1,21); „Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie” (1 Kor 10, 31). Pamiętajmy jednak, że aby być nieustannie z Panem, od czasu do czasu trzeba być wyłącznie z Nim, wszystko zostawić dla Niego, po to, by On znalazł się w sercu wszystkiego.
Wartości naszej modlitwy nie mierzy się liczbą genialnych pomysłów lub nadzwyczajnych odczuć, jakich na niej doświadczymy. Ale faktem, że tam gdzie jesteśmy i na obecnym etapie życia, ośmielamy się wyjść na spotkanie z Bogiem. Spotkanie bytu z Bytem. Biblia określa je zwrotem „twarzą w twarz”. Ważne jest to, aby On mógł nas znaleźć. Wtedy my będziemy mieli okazję również odnaleźć Jego.
Ks. Alain Bandelier
Czytaj także:
Proste sposoby na wprowadzenie dzieci w świat modlitwy
Czytaj także:
Marzy ci się lepszy świat? Święta Teresa z Lisieux ma na to sposób…
