Każda prawdziwa modlitwa wprowadza nas w komunię świętych, w komunię Osób Boskich, do samego wnętrza Trójcy Świętej: ta nasza więź z Bogiem, w której odnajdujemy się jako mąż czy żona, brat lub siostra, rodzic czy dziecko jest uprzednia w odniesieniu do związku małżeńskiego czy więzów krwi.
Ta komunia znajduje widzialny wyraz w życiu rodziny, na przykład kiedy wszyscy jej członkowie idą razem na niedzielną mszę świętą, albo też pozostaje niewidzialna, kiedy każdy modli się w swoim pokoju, chociaż to jest, w pewnym sensie, drugorzędne. Możecie być pewni co do jednego: modlicie się „razem”, kiedy modlicie się naprawdę, nawet jeżeli nie modlicie się w tym samym czasie i miejscu.
„Miłość jest wielką rzeczą, jeśli tylko zwraca się tam, skąd bierze początek”
W naturę modlitwy wpisana jest samotność. Jezus także nam mówi: „ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu” (Mt 6,6). Małżeństwo, nawet święte, również obowiązuje ta zasada, do tego stopnia, że święty Paweł dopuszcza „wzajemne unikanie się” wyłącznie po to, by „oddać się modlitwie” (1 Kor 7,5). We wnętrzu każdego kryje się tajemniczy ogród, do którego wstęp ma tylko Bóg.
„Na poziomie człowieka duchowego nie należy pokazywać ludziom swoich bogactw, ale ukryć je w swojej izdebce, zakopać je głęboko w swoim sumieniu, tak, aby na drzwiach tej izdebki i naszego sumienia widniał napis: Mój sekret jest tylko dla mnie, mój sekret jest tylko dla mnie!” (Wilhelm z Saint-Thierry, List do braci z Monte Dei). Czy będący autorem tego listu mnich pogardzał małżeństwem? W żadnym wypadku! Wskazuje on jednak właściwe mu miejsce, zachęcając nas, abyśmy miłość do braci – i naturalnie miłość małżeńską – czerpali ze źródła wszelkiej miłości, czyli z serca Ojca: „Miłość jest wielką rzeczą, jeśli tylko zwraca się tam, skąd bierze początek, jeśli się zanurza w tym źródle, z którego wypływa i z niego czerpie” (Św. Bernard, Kazanie 83 do Pieśni nad Pieśniami).
Małżonkowie modlą się razem, nawet jeżeli każde modli się w „swojej izdebce”
Jako że małżonkowie przeżywają małżeństwo „w komunii”, a nie po prostu razem, to Chrystus musi dać im siebie nawzajem; w tym celu „trzeba, aby oderwała się i odwiązała od siebie dusza małżonków, dusza narzeczonych. W przeciwnym razie, nie możemy mówić o miłości, a o egoizmie poszukiwanym u drugiego. Po przeciwnej stronie miłości znajduje się miłość Boga, całkowity i wzajemny dar jeden drugiemu; lecz dla człowieka Bóg jest Drugim, drugim, który ostatecznie objawi się, w miłości, jako byt naszego bytu” (Yves Raguin, Drogi kontemplacji).
Jak widzimy, nie ma krótszej drogi między małżonkami niż sam Chrystus. Mogą się oni nawzajem wspierać na tej ścieżce przede wszystkim przez stwarzanie drugiemu okazji do obcowania na modlitwie z Chrystusem w różnych chwilach i miejscach. Intymność z Panem nie powinna budzić w nich choćby cienia zazdrości, gdyż to właśnie dzięki niej przyjmują siebie nawzajem w darze z rąk Tego, który jest „bytem naszego bytu”, przyjmują się w najgłębszej istocie tego, kim są. Być może będą dzielić ze sobą te chwile, jak w niektórych klasztorach, gdzie modlitwa przeżywana jest raczej we wspólnocie niż w celi. Pewne jest natomiast, że w ciszy i niewidzialnej komunii świętych będą żyć łaską zjednoczenia przez Boga w małżeństwie.
Ks. Max Huot de Longchamp
Czytaj także:
Modlitwa małżeńska czy rodzinna?
Czytaj także:
Macie problem z modlitwą małżeńską i wolicie modlić się w ciszy? Oto kilka propozycji
Dziś świętujemy...