Urodził się w możnej rodzinie w miasteczku Aosta (Piemont). Mając 27 lat przyjmuje habit benedyktyński w Le Bec. W trzy lata później zostaje wybrany przeorem, następnie opatem. W roku 1078 Wilhelm II powołał go na stolicę prymasowską w Canterbury.
Wkrótce jednak doszło do konfliktu na tle królewskich roszczeń dotyczących zarządzania Kościołem na terenie Anglii. Anzelm musiał wyjechać na kontynent. Prosił Urbana II, aby zwolnił go z urzędu arcybiskupa, ale bezskutecznie. Przez pewien czas wiódł życie tułacze.
Kiedy po śmierci Wilhelma II wstąpił na tron Henryk I, na jego zaproszenie prymas Anzelm powraca do Anglii. Realizując wytyczne papieskie dotyczące inwestytury, wchodzi w ponowny konflikt. Zostaje skazany na wygnanie. Porozumienie między Rzymem i królem, który zrzekł się władzy mianowania biskupów i obsadzania urzędów kościelnych, umożliwiło Anzelmowi powrót do Canterbury.
Zajął się gorliwie duszpasterstwem oraz reformowaniem życia zakonnego. Powstały wtedy jego dzieła teologiczne i filozoficzne, które utorowały drogę do syntezy scholastycznej – stąd nazywany jest “Ojcem scholastyki”. Stworzył podstawę do rozważań wzajemnego stosunku wiary rozumu, które nie wykluczają się, ale uzupełniają. Według biskupa Anzelma wiara uprzedza rozum, a ten wyjaśnia jej tajemnice. W 1720 roku został ogłoszony doktorem Kościoła. “Nie pragnę wiedzieć, aby móc wierzyć, ale wierzę, aby móc rozumieć.”
W ikonografii św. Anzelma przedstawia się w szatach biskupich z piórem lub z księgą w dłoni.
Jego atrybutem jest także zając – znak tułaczego życia podczas dwukrotnego zesłania na wygnanie.
Biogram zaczerpnięty – za zgodą właściciela – z serwisu Ewangelia na co dzień
Dziś świętujemy...