Doprowadzić swe dzieci do nieba: najwyższa miara ojcostwa? Święci, którzy wychowali świętych

Miłość dobrego ojca jest odzwierciedleniem miłości Boga Ojca, który mówi swoim dzieciom, że kocha je ponad wszelkie wyobrażenie. Taka miłość sprawia, że o wiele łatwiej jest przyjąć miłość Boga, oddać Mu nasze serce. I czyni świętymi dzieci ludzi, którzy potrafią kochać w ten sposób.

Podobnie jak św. Ludwik Martin (ojciec św. Teresy z Lisieux), wielu świętych wychowało świętych. W Dniu Ojca prośmy o wstawiennictwo tych mężczyzn, którym udało się osiągnąć najważniejszą miarę ojcostwa: doprowadzić dzieci do nieba.

Był ojcem świętych i błogosławionych: Makryny Młodszej, Bazylego Wielkiego, Grzegorza z Nyssy, Piotra z Sebasty, Naukratisa i Teozebii. Syn św. Makryny Starszej. Bazyli przeżył prześladowania Galeriusza i poślubił św. Emilię. Został nauczycielem retoryki i pomógł wychować swoje dziesięcioro świętych dzieci, z których troje zostało biskupami, a sześcioro – świętymi w Kościele katolickim lub prawosławnym.

Był ojcem innego świętego, i to papieża: Sylweriusza. Urodzony na terenie dzisiejszych Włoch Hormizdas ożenił się i miał syna, jeszcze zanim został wyświęcony. Po wyniesieniu na tron papieski udało mu się ponownie zjednoczyć Kościół wschodni i zachodni, rozdzielone przez ćwierć wieku z powodu herezji monofizyckiej.

Hormizdas zmarł z przyczyn naturalnych. Jego syn Sylweriusz, który został później papieżem, zginął zamordowany za sprawą monofizyckiej cesarzowej Teodory, za sprzeciwienie się tej samej herezji.

Był ojcem św. Andrzeja Kim Tae-gona (pierwszego koreańskiego kapłana) i wnukiem błogosławionego męczennika Piusa Kim Jin-hu. Kiedy jego syna wybrano do wyjazdu zagranicę na studia w seminarium duchownym, Ignacy wiedział, jakie ryzyko podejmuje jego rodzina, wspierając powołanie Andrzeja. Ale zgodził się na to – i zapłacił wysoką cenę. Został zdradzony przez zięcia i aresztowany. Nie tylko za wiarę, ale także za to, że jego syn opuścił kraj, chcąc zostać księdzem.

Choć fizycznie bardzo silny, Ignacy był torturowany tak brutalnie, że odstąpił od wiary. Później pokutował, odwołał swą apostazję i został ścięty za wiarę. Jego syn został wyświęcony. Po powrocie do Korei ks. Andrzej służył jako kapłan przez osiem miesięcy, zanim został aresztowany i zamęczony.

Był bogatym wietnamskim sędzią i świeckim dominikaninem. Odmawiał jedzenia, jeśli nie można było znaleźć biednych ludzi, którzy by jedli posiłek razem z nim. Dobrze wykształcił swoje dzieci, w tym córki (co było wtedy dość niezwykłe). Jego syn, św. Łukasz Thìn Phạm Trọng, został sędzią, podobnie jak jego ojciec. Chociaż przez pewien czas nie traktował religii zbyt poważnie – miał nawet konkubinę – rady ojca doprowadziły go do głębszej relacji z Jezusem i w chwili śmierci był świeckim dominikaninem, tak, jak jego ojciec.

Kiedy wybuchły prześladowania, Łukasz udał się do stolicy, domagając się równego traktowania chrześcijan. 80-letni Dominik pozostał w domu, zebrał mieszkańców wioski i oświadczył, że każdy, kto odstąpi od wiary, zostanie wygnany z wioski. Choć ocali życie, będzie już na zawsze banitą. Ojciec i syn zostali aresztowani i razem zginęli męczeńską śmiercią.

Był niepraktykującym katolikiem, zanim poślubił bł. Marię Beltrame Quattrocchi. Małżeństwo, w miarę upływu lat, uczyniło go świętym. Maria była świętą kobietą, która tak źle znosiła ciążę, że na samą wieść o kolejnej niemal wpadała w depresję. Luigi zajmował się prawem i finansami, wspierał swoją żonę w jej trudnych ciążach.

Podczas czwartej ciąży Marii groziło takie niebezpieczeństwo, że parze doradzono aborcję. Odmówili i urodziła się sługa Boża Enricchetta Beltrame Quattrocchi. Jej dwaj starsi bracia byli księżmi, a siostra – zakonnicą. Zaś Enricchetta pozostała w stanie świeckim, wiodąc pobożne życie na wzór rodziców, którzy tak bardzo ją kochali.

Był Hiszpanem. Został osierocony w wieku czterech lat i wychowywany był przez wujostwo. Ożenił się z kobietą o imieniu Concha i miał jedną córkę, sługę Bożą Marię de la Concepción Barrecheguren y García (zwaną Conchitą). Ze względu na niepewny stan zdrowia Conchity jej rodzice zdecydowali się na nauczanie córki w domu, a Francisco zajął się jej edukacją. Kiedy Conchita miała 19 lat, jej matka Concha doświadczyła kryzysu psychicznego, który wymagał hospitalizacji, bez wizyt przyjaciół i rodziny. Po opuszczeniu szpitala jej kryzys psychiczny zbiegł się z walką Conchity z gruźlicą.

Conchita zmarła w wieku 22 lat, a Concha przez następną dekadę czuła się coraz gorzej. Francisco był cierpliwy i kochający pomimo jej częstych wybuchów gniewu. Osiem lat po jej przedwczesnej śmierci Franciszek (odtąd sam na świecie) wstąpił do redemptorystów i został księdzem. W ciągu ośmiu lat kapłaństwa zasłynął ze służby chorym, podobnie jak przez dziesięciolecia opiekował się żoną i córką.