Jest coś szczególnego, o co proszę… List mamy do św. Mikołaja

Kochany Święty Mikołaju,

przyznam Ci się, że serce zabiło mi szybciej, gdy napisałam te trzy słowa w nagłówku. Mimowolnie przeniosły mnie do czasów dzieciństwa, kiedy, będąc małą dziewczynką, marzyłam o drobnostkach przynoszących spontaniczne, dziecięce szczęście. Podglądałam wówczas mamę krzątającą się w kuchni, wypatrywałam taty z leśną choinką i obsypywałam z bratem ciastka kolorowymi posypkami, które tak przyjemnie strzelały między mleczakami.

Pamiętasz mnie? Zawsze prosiłam o zestaw lekarski i lalki z akcesoriami. Rok po roku zgromadziłam w pokoju całkiem niezłą kolekcję zabawkowych sprzętów medycznych, lalek, wózków, nawet nosidło, butelki i inne gadżety do mojej ulubionej zabawy – w dom… Dziękuję!

Niestety, nie zostałam pediatrą (chociaż mój tata bardzo na to liczył, w związku z powtarzającymi się prośbami o prezenty dla małego doktora). To marzenie prysnęło, albo raczej – przekształciło się w inne, pomagające realizować mi największe pragnienie serca, które kiełkowało już wtedy – własna rodzina.

Dzisiaj to pragnienie ma szansę rozkwitać w pełni. Jestem mamą trzech chłopców! Już nie muszę bawić się w dom. Jestem w nim całą sobą. Dziękuję za Twój wkład w ten wielki dar. Tak, Twój. Prezenty nie muszą być tylko chwilową uciechą, mogą nas kształtować, budując w środku przekonanie, kim chcemy być, dokąd iść, jacy być. Tak właśnie było ze mną. Choć lalki wygrały ze stetoskopem, to w byciu mamą niejednokrotnie wcielam się w rolę lekarki – opatruję stłuczone kolana, znam się na różnych rodzajach kaszlu i leczę z bólu małe serca.

Wymarzone prezenty to dziwne twory – opakowane w piękny papier, jeszcze nietknięte i istniejące w naszej wyobraźni wydają się czymś niemal idealnym, czymś, co za chwilę odmieni w jakimś stopniu naszą rzeczywistość. Kiedy już je odpakujemy, już trzymamy, dzień po dniu zużywamy… nagle okazują się mniej doskonałe. W codzienności przestajemy o nich myśleć w kategoriach spełnionych marzeń.

Tak było z moimi wyobrażeniami o macierzyństwie. Marzyłam, prosiłam, pragnęłam. Czując kopnięcia pierwszego syna, w mojej głowie przewijały się obrazy wspólnych spacerów wśród jesiennych liści, tulenia do snu, opowiadania bajek – po prostu spełnienia w codziennych, wspólnych drobiazgach. I dostałam swój wymarzony prezent, potem kolejny, a za chwilę odpakuję trzeci (Dziękuję za tę hojność!).

Tylko że… okazało się, że kolorowe liście mogą być przyczyną nieziemskiej awantury, jeśli twój brat wybrał sobie spośród wszystkich liści w parku dokładnie ten, co ty. Że zamiast kojąco kołysać malucha do snu, skaczesz na piłce lekarskiej z zatyczkami w uszach. A skarbiec bajek w głowie już dawno temu zatrzymał się na krasnoludkach i złym wilku, o których już nikt nie chce słuchać. Marzenia spełnione, mam swoje idealne prezenty, ale coś tu nie gra, prawda? Nie tak miało być!

Nie zrozum mnie źle, nie piszę do Ciebie z prośbą o reklamację. Nie oddam moich Podarków za żadne skarby świata. Jest jednak coś szczególnego, o co chciałabym poprosić w te święta.

Za każdym razem, kiedy kolejny raz będę miała ochotę rozpłakać się ze złości i zmęczenia, podaruj mi spojrzenie tamtej małej dziewczynki, która z iskrami w oczach dotykała szeleszczącego papieru i płonęła z zachwytu na widok odpakowanej niespodzianki.

Spojrzenie, które pozwoli mi jeszcze raz ukochać moje dzieci-prezenty. Które przypomni o ich bezcennej wartości, stworzonej z głębokiego pragnienia, aby dać im życie i zatroszczyć się o nie.

Spojrzenie, które na nowo pozwoli mi poczuć wdzięczność za dar, jakim jest mój mąż. Mój pierwszy największy prezent-marzenie.

Proszę o spojrzenie, które pozwoli mi przyjrzeć się sobie w lustrze z wyrozumiałością, akceptacją macierzyńskich upadków i… miłością. Spojrzenie, które za podkrążonymi oczami i bluzką upapraną jogurtem zobaczy kolejne marzenia, tylko dla siebie, tylko swoje, przypominające o tym, że wciąż jestem nie tylko mamą, ale też… sobą.

Wiem, że nie są to życzenia najprostsze, które ot tak produkuje się w fabryce z zabawkami. Po cichu jednak liczę na Twoje dobre i łagodne serce, które zechce spełnić także życzenie pewnej zatroskanej mamy...

Uściski

M.