Wyjątkowa pielgrzymka przez Japonię. „Dzięki Polsce jestem katoliczką”

Wytrwałymi pielgrzymami, podążającymi często przez trudne szlaki, drogi i miejsca byli: franciszkanin Mariusz Książek, proboszcz parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Niepokalanowie, Maciek Białkowski – z Młodzieżowej Wspólnoty „Jeruzalem” działającej przy tej parafii, Roman Zięba i Wojtek Jakowiec ze Wspólnoty Bożego Miłosierdzia. Co ciekawe na wspólne pielgrzymowanie trasą nazwaną „Krzyż Japonii”, przyleciał ze Stanów Zjednoczonych piąty pielgrzym – Michael Kotso.

Opowiada o. Mariusz:

„Po przylocie do Japonii wybraliśmy się szybkimi kolejami do Nagasaki, gdzie mieszkał święty Maksymilian Kolbe i założył japoński Niepokalanów. Było to dla nas bardzo poruszające, że stanęliśmy właśnie w tym niezwykłym miejscu. Wyobrażałem sobie tę całą sytuację związaną z misją św. Maksymiliana w Nagasaki. W Kraju Kwitnącej Wiśni jest zupełnie inna tradycja, kultura, inna mentalność. Inna fauna i flora, kwiaty, drzewa – nie tylko wiśniowe. Ciekawym miejscem – położonym mniej więcej 7 minut drogi pieszo od klasztoru – jest Grota Lurdzka, która zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Wyraźnie odczuwało się w tym miejscu ducha modlitwy. Nieopodal płynął strumyczek otoczony miejscową roślinnością, obok stały figurki Maryi i Bernadetty. Można było w tej kontemplacyjnej ciszy spokojnie odmówić różaniec.

Z okna mojego pokoju widziałem miasto Nagasaki z jego niepowtarzalną przyrodą tak odmienną od naszych europejskich widoków i zastanawiałem się, co myślał i przeżywał święty Maksymilian. Dlaczego to miejsce zostało przez niego wybrane, aby zawierzyć je Maryi, by była i tu Królową na krańcach świata. «Cały świat dla Niepokalanej» – oto jego motto. 

Roman, Wojtek, Maciej i Mike wybrali się do miejsca, gdzie zrzucono w czasie wojny bombę atomową. Było to dla nich wielkie przeżycie, a zwłaszcza dla Mike`a, który jako Amerykanin w tym miejscu, chciał szczególnie pomodlić się za ofiary tego tragicznego wydarzenia”.

O. Mariusz kontynuuje swoją opowieść:

„Kiedy dzielę się świadectwem z tej niezwykłej drogi na poziomej belce krzyża, którą zakreśliliśmy na mapie Japonii, to chcę podkreślić, że nie o wyczyn tu chodziło, ale o ofiarę i pokutę oraz o swoiste rekolekcje w drodze. Przed tą pieszą pielgrzymką rozeznawałem, czego Maryja od nas oczekuje. Otrzymałem konkretne słowa z Ewangelii: Nieść Boże światło, tam gdzie jest ciemność. 

Wyruszyłem razem z Maciejem od strony Morza Japońskiego. W trakcie pątniczej drogi dołączył do nas Wojtek, który szedł przez obydwa ramiona nakreślonego przez nas krzyża. Wspólnie ukończyliśmy trasę w… „Lesie Samobójców”, znanym w całym kraju. Modliliśmy się i błogosławiliśmy to miejsce, aby tam, gdzie zgasła nadzieja, rozbłysło światło, które daje nowe życie. A ja razem z kapłańskim błogosławieństwem pozostawiłem w lesie swój pielgrzymi krzyż, który towarzyszył mi przez całą drogę”. 

Drogę pionowej belki pokonywał od początku do końca, czyli do Akito Roman, któremu przez część drogi towarzyszył Wojtek. Swoimi przeżyciami z trasy dzielił się z najbliższymi przyjaciółmi, a także w swoich mediach społecznościowych jako pielgrzym Kurosu Nihon. Przeżycia pielgrzyma i historie spotykanych na niej ludzi, mogłyby być materiałem na dobrą książkę, od której ciężko się oderwać. Żeby jednak w pełni ją zrozumieć, trzeba doświadczyć drogi pątnika. Najlepiej – jak często podkreśla to Roman – przez doświadczenie ciszy. Japończycy ważą każde wypowiedziane słowo. Im mniej słów tym lepiej. Powiedzenie „milczenie jest złotem”, doskonale obrazuje japońską rzeczywistość. 

Kiedy doświadcza się w codzienności prowadzenia Opatrzności Bożej, można tylko z zachwytem pomilczeć i powiedzieć w sercu „dziękuję”. Czy to w słońcu, czy w deszczu. W małym namiocie albo w miłym, rodzinnym domu, gdzie niczego nie brakowało, a zwłaszcza gościnności i bezwarunkowej akceptacji odmienności niespodziewanego przybysza. 

Pielgrzym mógł odkrywać piękno katolików żyjących w Japonii, ale też znajdować wspólny język z buddyjskim mnichem, który był bardzo zaskoczony i zbudowany świadectwem pieszej pielgrzymki pielgrzyma z tak odległego kraju, jakim jest Polska. 

Innym z takich niezwykłych wydarzeń było spotkanie się Romana z wybitną japońską pianistką Miką Okumurą. Pewnego dnia po przejściu 25 km Roman dotarł do miasta Nagano. Oto jego relacja: 

„Wchodzę do Nagano, a mam za sobą kilka dni noclegów w zimnych schroniskach. Odnajduję parafię. Wchodzę i widzę już z daleka, że wita mnie ksiądz Japończyk. Zapytał się mnie, co to za krzyż na moich piersiach, a ja odpowiadam, że franciszkański – znak naszej Wspólnoty Pielgrzymów Bożego Miłosierdzia. A on mi na to, że sam jest franciszkaninem. Zaczynamy rozmawiać. Zakonnik zaufał mi i zaoferował gościnę i nocleg. W ciągu krótkiego czasu okazało się, że wieść o pielgrzymie z Polski, który idzie pieszo przez Japonię, szybko dotarła do parafian i mieszkańców. Po godzinie ktoś zapukał do drzwi i w progu zobaczyłem sympatyczną kobietę, która w progu przywitała mnie, mówiąc płynnie po polsku! To było naprawdę niesamowite. 

«Jestem Mika Okumura» – przedstawiła się filigranowa Japonka. Okazało się, że jest znakomitą pianistką, która pokochała muzykę Chopina. Jest laureatką wielu konkursów. Koncertowała w różnych miejscach na świecie, również w Polsce. Jest dyrektorką oddziału Stowarzyszenia Muzycznego imienia Fryderyka Chopina w Nagano. Była na stypendium w Polsce (pod opieką profesora Kazimierza Gierżoda i to on jako pierwszy opowiadał jej o Piśmie Świętym – przyp. red.). Zakochała się w Polsce do tego stopnia, że duchowo przynależy do nas. «Dzięki Polsce i Polakom ochrzciłam się i jestem katoliczką, tak jak ty». To niezwykłe świadectwo, ujęte w jednym zdaniu Miki” – opowiada Roman. 

Ochrzciła się w naszej ojczyźnie i stała się żarliwą katoliczką. Artystka często podróżuje do Polski i ma tutaj swój dom blisko Warszawy. Mika kiedy koncertuje w Japonii, organizuje spotkanie ze swoimi słuchaczami i przygotowuje polskie potrawy: bigos, barszcz, pierogi. Mówi do zaproszonych gości - „Musicie poznać Chopina, w całej otoczce kultury polskiej!”. 

Specjalne podziękowania: dla Leszka Podoleckiego, Prezes Fundacji „Instytut św. Brata Alberta” w Świnoujściu