Jakiś czas temu zagrałem mój monolog „One Mąż Show” po raz dziewięćdziesiąty któryś. Niedługo zagram, a raczej opowiem go po raz setny! Gram go już trzy lata i czerpię z tego największą, najwspanialszą radość. Sam sobie go wymyśliłem, napisałem i z takim pomysłem zwróciłem się do Krystyny Jandy. Pamiętam, jak zadzwoniłem do niej trzy lata temu i powiedziałem:
– Pani Krystyno, co pani na to, żebym w pani teatrze opowiadał o mojej żonie?
– Wspaniale, przyjeżdżaj i opowiadaj!
I tak oto nagle, w ciągu tygodnia zacząłem próby, w ciągu trzech miesięcy odbyła się premiera i zacząłem występować z małżeńską opowieścią na małej scenie Och-Teatru. I tak oto w wieku 47 lat przydarzyła mi się najwspanialsza przygoda zawodowa! I to w jakim momencie!
Wcześniej straciłem program w telewizji, potem w radiu, a następnie spaliło nam się mieszkanie… Wszystko w jednym roku! „Suma wszystkich strachów” – tak nazywam ten czas w moim i naszym rodzinnym życiu.
Ale teraz, gdy z niecierpliwością czekam na kolejny występ i kiedy stoję na scenie Och-Teatru, chcę podziękować tym, bez których by tego nie było. Oczywiście, mojej żonie – za miłość i inspiracje, pani Jandzie – za otwarcie drzwi do Och-Teatru i… paradoksalnie TVN i Radiu ESKA.
Tak! Bo choć byłem zły i zdołowany, to dzięki tym paru życiowym strzałom uruchomiłem w sobie moc SuperSzymka i zmusiłem moje szare komórki do pracy. I właśnie wtedy, gdy wyświetlił mi się wielki neon „Co teraz?”, zacząłem szukać w szufladach mojej głowy pomysłów, inspiracji, czegoś, co we mnie siedziało i drzemało od dawna. A że mój łepek nie znosi próżni, zaczęły kiełkować we mnie pomysły, które tliły się kiedyś w jego najdalszych szufladach.
Jako komik i showman robiłem, rzecz jasna, różne rzeczy, wachlarz, że tak powiem, mam szeroki, ale żeby porwać się z własnym tekstem, o własnym życiu i zrobić z niego monolog? Ba! Zaliczyć debiut teatralny? To by parę lat wcześniej nie przyszło mi do mojej szołmeńskiej głowy.
Potrzebny był widać knock-out, liczenie i odebranie pasa mistrza wielu konfederacji.
W porażce, uwierzcie mi, jest coś totalnie ożywczego, cudowne „nie mam nic” może cię wspaniale otrzeźwić.
Ex-szołman, ex-radiowiec, ex-posiadacz dwupoziomowego mieszkania. Przegrany i pogorzelec w jednym – strzepuje popiół i idzie dalej.
Ale moment, gdy stałem naprzeciwko dwudziestu, pięćdziesięciu lub stu osób, dał mi niezwykłą siłę! Uwierzyłem w siebie, zobaczyłem na nowo, jak to jest być autorem i aktorem jednocześnie. To było początkiem „restauracji” Szymona. Może mi się to należało po latach obrastania w piórka i ciuszki szołmeńskie?
I nie był to wcale żaden intratny sukces – pieniądze w teatrze są zupełnie inne. Ale dał mi wiarę i pomógł znaleźć nowego widza albo raczej tego, który lubi mnie naprawdę?
Czytaj także:
Szymon Majewski: Najpiękniejszy dzień w życiu
Wkrótce potem wróciłem do Radia Zet, do korzeni. A „One Mąż Show” gram cały czas i kocham to robić, bo nie ma bardziej prywatnego kontaktu z widzami…
Mówi się: „odniosłem sukces”, ale może trzeba zacząć mówić: „odniosłem porażkę”.
Ją ją odniosłem bardzo daleko.
Dziś świętujemy...