separateurCreated with Sketch.

Jedzenie było naszym bogiem. Co post Daniela zmienił w naszym małżeństwie?

WARZYWA W KOSZYKU
whatsappfacebooktwitter-xemailnative
Jarosław Kumor - 22.12.17
whatsappfacebooktwitter-xemailnative

Naprawdę nie wyobrażaliśmy sobie, że chęć małego resetu swojego organizmu i odkurzenie go może przełożyć się na tak wiele sfer codzienności.

Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.


Wesprzyj nasPrzekaż darowiznę za pomocą zaledwie 3 kliknięć

O poście Daniela pierwszy raz usłyszałem w jednym z większych domów rekolekcyjnych w Polsce. Banery reklamowały, że warto przyjechać, przez 10 dni nie jeść nic z tego, co faceci na ogół lubią najbardziej i wyjedzie się odmienionym – i fizycznie, i duchowo. Nie skorzystałem, choć historia biblijna z 1 rozdziału Księgi Daniela, na której ta praktyka się opiera, jest inspirująca.



Czytaj także:
Dieta dr Ewy Dąbrowskiej: dla ciała i ducha. Czy to działa?

Post Daniela: wchodzimy w to!

Temat wrócił do mnie inną, o wiele bardziej przekonującą drogą. Od dłuższego czasu myślałem o tym, że świetnie byłoby schudnąć, poczuć się lżej, jeść racjonalnie itp. Świetnie byłoby, ale jak się za to zabrać…?

U samego progu tegorocznego Adwentu żona oznajmia mi, że naczytała się o poście Daniela, uszczegółowionym przez dietę owocowo-warzywną dr Ewy Dąbrowskiej, że jest to temat dla niej i że podejmuje w tej materii dwutygodniowe wyzwanie. A jako że słowa „podjąć wyzwanie” w moim męskim słowniku są na pewnym piedestale i działają mi na wyobraźnię, zacząłem myśleć, czy też nie powinienem.

Nie był to proces zbyt długiego rozeznawania. Po około godzinie ważenia „za” i „przeciw”, gdzie jedynym argumentem „przeciw” było moje niezdrowe przywiązanie do różnych smakołyków i mięsistych przekąsek, uznałem, że trzeba w to wejść – zwłaszcza, że w perspektywie mielibyśmy dwa tygodnie przygotowywania śniadań, obiadów i kolacji osobno dla żony i dla mnie, a mojej żonie byłoby z pewnością trudniej trwać w podjętym wyzwaniu, gdyby co chwila pachniała jej szynka, dżem czy bułeczki. Zaczęliśmy więc razem.

Najtrudniejsze pierwsze trzy dni

Wchodziłem w temat trochę nieufnie, trochę śmiejąc się z siebie i nie wykluczając, że szybko się wypiszę. Koktajle z jarmużu, jabłek i pietruszki czy wszechobecne sałatki i marchewki przez pierwsze trzy dni były próbą silnej woli, bo oboje lubimy jeść, a tu w porównaniu z nawykami żywieniowymi, zjeść nie bardzo było co.


STÓŁ WIGILIJNY
Czytaj także:
Wigilia w tym roku wypada w niedzielę. Mamy pościć czy nie?

Mocny ból głowy szybko minął i przekonałem się, że historie o tym, jak ludzie po paru dniach postu zaczynają „fruwać” nie są przesadzone. Zacząłem czuć się lekko i łatwiej było mi na co dzień funkcjonować.

Był to okres mniejszej niż zwykle ilości snu, a wysypiałem się. Największym trudem po jakimś czasie nie było jedzenie, a zimno, bo jednak zima nie jest najszczęśliwszą porą roku na post Daniela i każdy dookoła w ciepłym pomieszczeniu czuł się normalnie, a ja się trząsłem. Ale na szczęście ta wymówka nie zadziałała.

Co nam to dało?

Piszę „na szczęście”, bo wytrwałość w dwutygodniowym poście z jednej strony była umartwieniem ciała i ducha, ale z drugiej dała niewyobrażalne owoce. Bo naprawdę nie wyobrażaliśmy sobie, że chęć małego resetu swojego organizmu i odkurzenie go może przełożyć się na tak wiele sfer codzienności.

Po pierwsze: porządek w jedzeniu. Nagle przestaliśmy podjadać: a to kabanoska, a to śledzika, a to czekoladkę. Przygotowywaliśmy sobie regularne, skromne posiłki. To przyszło samo i byliśmy w szoku, że tak łatwo. No i wpłynęło na spadek wagi.

Po drugie: porządek w relacji. Kiedy usłyszałem pewnego dnia na spowiedzi, że wszystkie grzechy biorą się z obżarstwa, potraktowałem to jak przesadę. Dziś już bym tak nie powiedział. Zaczęliśmy się do siebie odnosić z większym szacunkiem. Nagle zaczęliśmy znajdować wiele więcej czasu dla siebie, który co ważniejsze udaje nam się efektywnie spożytkować: na wspólne spotkanie ze Słowem Bożym, podzielenie się tym, co ostatnio w nas się dzieje i na tej bazie na rozmowę o codziennych sprawach domowo-zawodowych, na poświęcenie jeszcze baczniejszej uwagi dzieciom. Nie mówię, że wcześniej tego nie było. Ale było o to wiele trudniej.

Po trzecie: porządek w priorytetach. Jedzenie było naszym bogiem. Post Daniela zrzucił je z piedestału, pokazał, jak wiele od niego zależało i jak bardzo tego nie dostrzegaliśmy. Wspólne wyzwanie mocno nas do siebie zbliżyło i odnowiło naszą relację, nadało jej nową jakość, wzmogło kreatywność i wyrozumiałość, pokazało jak niewiele nam potrzeba na co dzień i jak wieloma zbędnymi rzeczami i zajęciami się otaczamy, pozwoliło się wsłuchać w pewną wewnętrzną ciszę, poznać lepiej siebie.

***

Co dalej? Dziś nie jemy już samych tylko warzyw i owoców, ale też nie wróciliśmy do starych nawyków. Jemy przede wszystkim mniej i z większą świadomością. To jeden z wielu owoców tego czasu. Być może przyziemny, ale kosztujący nas zdecydowanie najwięcej wysiłku i hartu ducha. Bóg jest wielki!


KOBIETA Z CIASTKIEM
Czytaj także:
Jak jeść, żeby czuć się dobrze? 5 zasad świątecznej diety wg mentora żywieniowego

 

Newsletter

Aleteia codziennie w Twojej skrzynce e-mail.

Aleteia istnieje dzięki Twoim darowiznom

 

Pomóż nam nadal dzielić się chrześcijańskimi wiadomościami i inspirującymi historiami. Przekaż darowiznę już dziś.

Dziękujemy za Twoje wsparcie!