Historia tego księdza pokazuje, że Bóg (i modlitwa matki) może wszystko

Rodzice Anthonego Cipolle od najmłodszych lat przekazywali jemu i jego rodzeństwu wiarę. Ojciec czytał im historie biblijne i uczył modlitw, a mama regularnie prowadziła na mszę świętą. I to miało po latach okazać się drogą, która doprowadziła go do szczęścia.

W miarę jak Anthony dorastał, postanowił nie kontynuować nauki, zaprzestał też praktykować swoją wiarę. Jego dziewczyna zaszła w ciążę, wzięli ślub cywilny i urodził im się syn.

W życiu zawodowym osiągał sukcesy, został sprzedawcą samochodów, potem założył firmę hydrauliczną. Niestety, w jego małżeństwie nie działo się dobrze i wkrótce małżonkowie się rozstali.

Przez trzy lata żył z pieniędzy ze sprzedaży firmy. Jak sam o sobie mówi „żył jak gwiazda rocka”. Gdy pieniądze zaczęły się kończyć, zatrudnił się w warsztacie samochodowym.

Gdyby ktoś myślał, że to koniec tej historii, to bardzo by się pomylił. Na Anthonego czekało tam niezwykłe doświadczenie.

Do warsztatu przyjeżdżało wielu klientów, a wśród nich jeden, z którym nasz bohater dużo rozmawiał. W tym czasie jego matka prawie codziennie chodziła do kościoła, by modlić się o nawrócenie syna. Wkrótce okazało się, że człowiek, z którym Anthony tak dobrze się dogaduje, jest księdzem katolickim. Mężczyźni zaprzyjaźnili się.

Nasz bohater pomagał księdzu i zaczął pracować jako kościelny. Widział radość, jaką daje księdzu Johnowi Kilmaritnowi służenie innym, udzielanie chrztów, błogosławienie związków małżeńskich. I zapragnął takiej wiary, jaką widział u swego przyjaciela.

Chciał od Boga przebaczenia, ale jak sam mówi: „Nawet nie mogłem spamiętać swoich grzechów”. Zaczął odmawiać modlitwę „Ojcze nasz”, której w dzieciństwie nauczył go ojciec.

I gdy wypowiadał słowa „I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” poczuł, jak spływa na niego pokój. Ten pokój ogarnął go całego i przemieniał sposób, w jaki żył i działał. Odmienił go i jego kontakty z ludźmi, którzy byli wokół niego.

Wybrał drogę powrotu do Kościoła. Zaczął też nadrabiać braki w edukacji. Zdał maturę, studiował wieczorowo, w tym wszystkim pomagał mu ksiądz Kilmartin. Po jego śmierci zaczął rozważać drogę kapłańską.

Wydawało się, że nie ma na to sposobu, bo opłacenie studiów kosztuje, a jego dobroczyńca właśnie umarł. Jednak dzięki pomocy dobrych ludzi uzyskał stypendium i w ciągu trzech lat zdobył tytuł licencjata z filozofii.

Okazało się też, że w diecezji Portland potrzebny był ksiądz. Anthony został wysłany do seminarium, które specjalizuje się w przygotowaniu do kapłaństwa mężczyzn powyżej 30 roku życia.

Kiedy Anthony został diakonem, ochrzcił dwóch synów Marka, swojego 33-letniego syna. W dniu święceń kapłańskich w katedrze była jego rodzina, 91-letnia matka, brat i syn Mark.

Dziesięć lat wcześniej rozpoczęła się jego droga powrotu do wiary, która zaprowadziła go w to miejsce, w którym miał obiecać wierność Bogu. Zachęcił syna, by jego „święceń nie traktował jako utarty ojca, lecz jako rozszerzenie rodziny na cały Kościół katolicki”. I jak mówi Mark, przyjął te słowa za swoje i uznał, że ma teraz ponad miliard braci i sióstr.

Nadszedł ten dzień, gdy 52-letni mężczyzna został wyświęcony na prezbitera. Jego droga do tego dnia była długa i kręta. Jego historia i modlitwa jego matki są zadziwiająco podobne do tych świętego Augustyna i świętej Moniki. Obie matki wyprosiły u Boga nawrócenie swoich synów.

Czy zatem i w tych czasach nie jest to dla nas świadectwo, że nie należy ustawać w modlitwie, bo dla Boga wszystko jest możliwe? Bóg z każdej sytuacji potrafi wyprowadzić dobro i nawet jak nie jesteśmy w stanie zrozumieć sytuacji w danym momencie, to warto pamiętać, że On wie lepiej, co jest nam potrzebne i jak mawiała bliska mi osoba – „nie rozumiem Boże, ale jestem Ciebie pewien”.