Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Ten temat w Ewangelii ustawiony jest tak jasno i powraca tyle razy, że go ani przeoczyć, ani wyinterpretować na opak nie sposób. W przypowieści o nielitościwym słudze, w wyraźnych upomnieniach, w podyktowanej nam modlitwie i wreszcie w przykładzie samego Pana (gdy Go krzyżowano) znajdujemy jednoznaczną naukę: Przebaczajcie sobie nawzajem.
I jasno także stwierdzono, że to jest warunek, jedyny i nieprzekraczalny, uzyskania przebaczenia od Boga.
I nie kazano nam się modlić „jako i my odpuścimy naszym winowajcom, jeśli nas o to pokornie poproszą”. Ani „jako i my roztrąbimy wszędzie, żeśmy odpuścili”. Ani „jako i my zastanowimy się jeszcze, bo przecież byłoby brzydkim kłamstwem mówić, że odpuszczamy, kiedy nas nadal boli”.
Tylko „jako i my odpuszczamy”: tak i nie inaczej, przebacz nam, Boże. Szczerze albo pozornie, całkowicie albo po części, z zastrzeżeniami albo bez, od razu albo do rozpatrzenia w przyszłości. Jako i my.
Ale jeżeli nadal boli? Powiedzmy, że ktoś uciął mi rękę, co powoduje ból i kalectwo do końca życia. Nie mogę sprawić, żeby mnie nie bolało. Albo ktoś zrobił mi moralną krzywdę, której skutki trwają – nie mogę sprawić, żeby mnie nie bolało. Ale właśnie ten ból sprawia, że mam coś do przebaczenia. Właśnie teraz mogę mówić Modlitwę Pańską z całym zrozumieniem jej treści.
I wtedy zależy od mojej intencji. Jeśli moim celem jest spełnienie nakazu Chrystusa, po prostu z miłości do Niego – to będę umiała zastosować nawet mocne środki. Ofiarować swój ból w intencji winowajcy. Prosić Boga o łaskę przez zasługi winowajcy, przez to dobro, jakie niezależnie od naszego konfliktu Bóg w nim przecież złożył.
Ale jeśli moim celem jest dać winowajcy nauczkę (broń Boże nie „zemścić się”, tylko dać nauczkę), albo z godną podziwu szczerością manifestować swoje uczucia, póki mi nie przejdzie, albo okazywać, że jestem ponad, i niech winowajca zostanie ze swoją winą – cóż, wtedy lepiej tę prośbę w Modlitwie Pańskiej opuszczać. „Nie wiecie, o co prosicie”.
Fragment książki siostry Małgorzaty Borkowskiej „Jednego potrzeba. Refleksje biblijne”, Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów. Tytuł, lead, skróty i śródtytuły pochodzą od redakcji Aleteia.pl.
