Krzywda wyrządzona przez duchownego sprawiła, że nie umiałam zobaczyć granic między dobrem a złem [świadectwo]

Osoby doświadczone krzywdą wykorzystania seksualnego mogą mówić głośno o swoim bólu zazwyczaj tylko wtedy, gdy zdecydują się porzucić anonimowość i publicznie opowiedzieć o doznanej krzywdzie. Na ten krok – co zrozumiałe – decydują się nieliczni. Anonimowość nie powinna jednak pozbawiać głosu.

Fundacja Świętego Józefa Konferencji Episkopatu Polski powstała po to, aby służyć osobom skrzywdzonym każdą dostępną pomocą. Także umożliwiać zabranie głosu, jeśli tego chcą i potrzebują. Tak rozumiemy naszą misję.

Jeden z takich głosów przekazujemy dziś, w okresie Wielkiego Postu, w czasie wielkopostnych spowiedzi, gdy potrzeba głębokiego sakramentu pokuty szczególnie mocno daje o sobie znać. Weronika mówi głośno o swoim bólu związanym z doświadczeniami spowiedzi, a jej świadectwo chwyta za serce i ściska gardło. Nie po to jednak, aby szokować, a po to – jak sama mówi – by “pogłębiać świadomość”.

Czytaj także:„Telefon stale dzwoni”. 4 rocznica działalności Inicjatywy „Zranieni w Kościele”

Weronika (imię zmienione): „Gdy myślę o spowiedzi, sakramencie pokuty, pierwsze skojarzenie to lęk. Mimo że mam 50 lat, zawsze boję się spowiedzi. I nie ma znaczenia to, że przeczytałam chyba wszystko, co możliwe, co dotyczy spowiedzi, przygotowania do niej, jej roli w życiu. Wiem, że doświadczam Boga. Lęk jednak jest silniejszy.

Drugie skojarzenie to MIŁOSIERDZIE. Miłość, która po prostu JEST i trwa. Dlatego przezwyciężam ten lęk.

Bardzo dużo zależy tutaj od spowiednika. To jest trudne. Bardzo trudne. Ja zaufania nie miałam i nie mam. Starałam się i staram ufać Bogu. Siostra Faustyna w Dzienniczku napisała, że wiele dusz przyjęłoby wielkie łaski, gdyby księża w spowiedzi spełniali swoją rolę jako pośredników.

Spotkałam się w konfesjonale z ocenami i, przede wszystkim, zachętą do przebaczenia polegającego na milczeniu. I, o ile nie buntowałam się przeciwko przebaczeniu, sama go chciałam, o tyle milczenie budziło mój sprzeciw w postaci głębokiego poczucia krzywdy i pragnienia śmierci.

Odchodziłam od spowiedzi z ciężarem, którego nie dawałam rady nieść… Nie ufałam jednak sobie i swojemu sumieniu. Krzywda seksualna wyrządzona przez duchownego sprawiła, że nie umiałam zobaczyć granic, również tych między dobrem a złem.

Szukałam pomocy w spowiedzi. Nie mogłam uzyskać pokoju serca mimo gorącej modlitwy i czytania Pisma Świętego. Aż do momentu zgłoszenia i zakończenia sprawy.

Czytaj także:Gdy konfesjonał staje się miejscem nadużycia. Inicjatywa „Zranieni w Kościele” ma dwa lata

Mój obecny spowiednik powiedział mi, że przebaczenie to sprawa między mną a Bogiem. Porządek sprawiedliwości tu na ziemi to inna sprawa. W tym podejściu znalazłam spokój. Mój spowiednik ma anielską cierpliwość, bo do tej pory mam problemy z nazywaniem grzechów i spowiedzią w ogóle. Jestem Mu bardzo wdzięczna. Myślę, że szczera spowiedź jest możliwa. I baaardzo potrzebna.

Według mnie dobry spowiednik potrafi słuchać i nazywać rzeczy po imieniu. Na pierwszym miejscu postawiłabym jego wiarę. W Boga, zaufanie do Boga oraz dążenie do zjednoczenia z Nim. Drogę ku Bogu.

Tak mówił ks. Grzywocz za Ojcami Pustyni, że człowieka można słuchać tylko wtedy, gdy słucha się Boga. “Usłyszeć Boga w człowieku”. Że ten, kto nie słucha Boga, nie ma człowiekowi nic do powiedzenia. To świetnie widać w spowiedzi.

Myślę, że wszelkiego rodzaju działania, jak publikacje, poradniki, materiały, które pomogą zmieniać wrażliwość księży, dawać wiedzę o specyfice przeżywania zranień w tak osobistych obszarach, są potrzebne i dobrze, jeśli powstają.

Bardzo chciałabym prosić wszystkich księży, mogę na kolanach, żeby nie wyśmiewali i nie marginalizowali problemu. Spotkałam się z reakcją na jeden z takich poradników, jako zbyt mocno psychologizujący. Nie rozumiem tego. Tamten poradnik trafnie tłumaczył potrzeby osoby skrzywdzonej i pomagał je zaspokoić. Dawał odpowiedzi na pojawiające się pytania.

Gdybym przy pierwszej spowiedzi otrzymała to, co jest tam zawarte: usłyszenie i wysłuchanie, docenienie odwagi, jasne nazwanie krzywdy i grzechu, zdjęcie ze mnie odpowiedzialności za te czyny, bo to nie była moja wina. A potem ukazanie Miłości Boga i wskazanie możliwości pomocy psychologicznej i duchowej… Nie musiałabym tak wiele cierpieć…

Chciałabym, żeby nastawienie wobec skrzywdzonych było inne… Sama dbam o swoją anonimowość. Wiem, że osoby skrzywdzone bywają oskarżane o prowokowanie krzywdzicieli, o chęć wyłudzenia pieniędzy, o walkę z Kościołem… Też tego doświadczyłam.

Boję się takich oskarżeń. One bardzo bolą. Nie wiem, co innego niż rozmowy na ten temat mogłoby pomóc w pogłębianiu świadomości…”.

Treść została zachowana w oryginalnej formie, bez zmian redakcyjnych. Imię zostało zmienione. Tytuł, lead i śródtytuły pochodzą od redakcji Aleteia.pl.
Fundacja Świętego Józefa KEP / KAI / ks

Czytaj także:W Kościele zostałam skrzywdzona, w Kościele doznaję uzdrowienia