Modlitwa Gabrieli i cud uzdrowienia Marka – historia pełna nadziei

Był 2018 r., gdy Marek Rosiek poważnie zachorował. Miał zaledwie 34 lata. Państwo Rośkowie byli wtedy 8 lat po ślubie i mieli trójkę dzieci: 7-letnią Maję, 4-letniego Filipa i 3-miesięcznego Tomka. Marek pracował, Gabrysia zajmowała się domem. Nic nie wskazywało, że w życiu będzie im potrzebny cud.

– Mąż był okazem zdrowia, zdarzały mu się przeziębienia, ale nigdy poważniej nie chorował – mówi Gabriela. – Byliśmy więc zupełnie zaskoczeni.

Marek czuł się coraz gorzej, aż 22 kwietnia pojawiły się tak duże trudności z oddychaniem, że gdyby pomoc spóźniła się choć trochę, już by nie żył. W szpitalu okazało się, że po nierozpoznanym zapaleniu płuc na lewym płucu powstał ropień, który zajął je całe. Stan był bardzo poważny.

„Czy będzie żył?” – zapytała zaprzyjaźnionego ks. Krystiana, który udzielił Markowi namaszczenia chorych. „Tak. Ale leczenie będzie bardzo długo trwało” – odparł charyzmatyczny kapłan.

To był czas, kiedy po pierwszej operacji Marek wracał do zdrowia. Zjadł już nawet normalny obiad, spacerował. I wtedy, po półtora tygodnia, zaczął gorączkować i kaszleć krwią. Gabriela wiedziała, że jest bardzo źle.

– Przyśnił mi się wtedy Pan Jezus w białej szacie i powiedział, że o Marka życie toczy się ogromna walka – wspomina. – „Jezu, czy on umrze?” – zapytałam. Jezus nie odpowiedział, tylko z uśmiechem zaprowadził mnie do łóżka męża i polecił, bym czuwała przy nim cały czas. Po chwili zobaczyłam tłum diabłów, które chciały zabić Marka. Chroniła go jednak moje modlitwa. Po dłuższym czasie zaczęłam opadać z sił. Wiedziałam, że sama nie dam rady go obronić… I wtedy pojawiła się Maryja, która stanęła między nami, a demonami. Stała się naszą tarczą i złe duchy już nam nic nie mogły zrobić.

Gabriela odpowiedziała na zaproszenie, usłyszane w proroczym śnie. Codziennie rano uczestniczyła we Mszy św. i pytała Boga, co ma uczynić, by mąż przeżył. W kościele w Starej Miłosnej pod Warszawą, do którego chodziła, wisiał w głównym ołtarzu obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa. Lubiła wpatrywać się w Niego, i zawierzała męża i cały swój ból. To dawało jej ukojenie i nadzieję.

Marek po drugiej operacji nie reagował na leczenie. Po kolejnej operacji było jeszcze gorzej. Zapadł na sepsę, niemal wszystkie narządy były zainfekowane, na nerkach pojawiły się krwiaki. Leżał pod respiratorem w śpiączce farmakologicznej i był dializowany. Rokowania były tragiczne.

– Widziałam, jak lekarze bardzo chcieli nam pomóc, ale mogli jedynie bezradnie rozkładać ręce – wspomina.

I wtedy, po kolejnej Eucharystii, kiedy wychodziła z kościoła, usłyszała w sercu głos: „Zamów Mszę Świętą za Marka za wszystkie pieniądze, które masz w portfelu”. „Ale jak to? Panie Boże, ja mam ostatnie dziewięćset złotych” - zareagowała. „Najmłodsze dziecko jest na piersi, dzieci starsze jedzą w szkole i przedszkolu, więc wystarczy, że dam im tylko kolację… W lodówce mamy jedzenie na kilka dni – myślała intensywnie. – Ja sobie poradzę, przecież i tak cały czas poszczę, więc chleb i woda mi wystarczą”. Po chwili wahania zdecydowała: „Zrobię to, ale proszę Cię, Jezu, zadbaj, byśmy mieli co jeść”. Dzień później brat Marka dał Gabrysi tysiąc złotych, chcąc jej pomóc. Już miała odmówić, gdy uświadomiła sobie, że w ten sposób Pan Jezus odpowiada na jej prośbę. Kolejnego dnia przyszła wiadomość o wyrównaniu zaległego zasiłku macierzyńskiego: w sumie 6700 zł.

- Zupełnie o nim zapomniałam, ale Pan Jezus pamiętał i myślę, że chciał sprawdzić, czy Mu całkowicie zaufam – mówi.

Dni mijały. Lekarze nie widzieli szans na ratunek. Marek czuł, że umiera. „Panie Jezu, co mam zrobić? Dlaczego nic się nie zmienia?” – pytała Gabriela i błagała o życie męża nieustannie. I wtedy odczytała kolejne polecenie od Pana Jezusa: „Przejdź na kolanach z OIOM-u do szpitalnej kaplicy”. Oznaczało to przejście z drugiego piętra po schodach, obejście patio i wejście drugim wejściem do głównego holu, a potem na trzecie piętro do kaplicy. Czyli przejście na klęczkach na oczach personelu, chorych i odwiedzających. Gdy się wahała, słyszała w sercu po raz kolejny zaproszenia.

„Przykro mi, ale stan męża tak się pogorszył, że nie wiemy, czy dożyje jutra – usłyszała pewnego dnia, gdy przyszła do męża. Ta noc jest decydująca” – lekarz nie miał wątpliwości, że medycyna nic już nie może tu zrobić, a pomóc może jedynie Moc z wysoka. Gabriela już się nie wahała. Uklękła i zaczęła iść, odmawiając różaniec i płacząc. Zeszła po schodach, przeszła przez plac przed szpitalem, zupełnie nie zajmując się tym, co ludzie sobie pomyślą. „Ja się za panią pomodlę” – powiedziała, wzruszona do łez starsza pani. Im bliżej kaplicy była Gabrysia, tym bardziej jej serce napełniała otucha i pokój. W kaplicy była pewna: Marek będzie żył! I rzeczywiście, Marek przeżył noc, której miał nie przeżyć i stopniowo zaczął wracać do zdrowia. Pełnego. Dziś nerki, które miały nie działać, działają prawidłowo, płuco, które miało zwapnieć i być usunięte, funkcjonuje normalnie. Wszystkie narządy wróciły do pełni zdrowia po przebytej sepsie. A Rośkowie z wdzięcznością wspominają wszystkich bliskich ludzi, którzy pomagali im w trudnym czasie.

- Od tamtego czasu Pan Bóg pozwala mi bardzo głęboko przeżywać codzienną Eucharystię. – mówi Gabriela. – Gdy zaczęłam szukać w internecie informacji o Najświętszym Sercu Pana Jezusa, którego obraz tak przykuwał moja uwagę w trakcie choroby męża, trafiłam na informację o Tarczy Najświętszego Serca.

- To katolickie sakramentaliom, związany z objawieniami św. s. Małgorzacie Marii Alacoque ponad 300 lat temu – wyjaśnia. – Pan Jezus obiecał, że noszącym ją ześle szczególne łaski. W 1870 roku papież bł. Pius IX pobłogosławił tę Tarczę, wiążąc z nią szczególne łaski. Liczne świadectwa udowadniają, że noszący ją doświadczają szczególnej ochrony przed chorobami i niebezpieczeństwami.

Na zaproszenie, które Gabriela usłyszała w modlitwie, mąż wykonał z blachy miedzianej Serce Jezusa jako wotum dziękczynne za uzdrowienie. Bardzo ważnym wydarzeniem w życiu rodziny było oddanie się Sercu Jezusowemu i przyjęcie Tarczy Serca Pana Jezusa, 16 czerwca 2023 r. – jako wyraz wdzięczności Bogu za cud. Rośkowie czują tę ochronę i z radością szerzą kult Najświętszego Serca Pana Jezusa i propagują przyjęcie Tarczy.

Najświętsze Serce Jezusa i my

W ostatnich latach wiele się zmieniło. Po chorobie jeszcze więcej czasu starają się spędzić razem, w rodzinnym gronie. Marek kończy budowę wymarzonego domu, do którego lada chwila się sprowadzą.

– Wieczorami, wymykamy się do niego, planujemy i marzymy – mówią z uśmiechem.

Wydrukowali książkę – świadectwo uzdrowienia Marka. Gabriela znalazła nową, bardzo satysfakcjonującą pracę w drukarni.

– Choroba Marka przypomniała mi, że Pan Jezus prowadził mnie przez życie, dając poznać, że jest i się mną opiekuje – mówi. – Zrozumiałam przez to, że cierpienie ma sens, że jest ono łaską, bo jeszcze bardziej może podprowadzić nas do Boga.

Dzisiaj zapraszają wszystkich, którzy pragną Oddać się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa i przyjąć Tarczę do Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie Starej Miłosnej w każdy pierwszy piątek miesiąca na godz. 18.00.

– To jedyne miejsce w Polsce, gdzie można uroczyście oddać się Najświętszemu Sercu Jezusa i Przyjąć Tarczę – mówi pani Gabriela. – I już spływają do nas liczne świadectwa od osób, które przyjęły Tarczę w tym wyjątkowym miejscu.