Czy Jezus na apostołów specjalnie wybrał ludzi wątpiących i chwiejnych?

Zazwyczaj, gdy myślimy o wybranych przez Jezusa dwunastu apostołach, stają nam przed oczami postacie wielkich duchem mężów, którzy kładli podwaliny pod pierwotny Kościół. Uzdrawiali, uwalniali, z mocą głosili dobrą nowinę o Synu Bożym i ostatecznie niemal wszyscy oddali za Niego życie.

Ich imiona zapisały się złotymi zgłoskami w chrześcijańskich annałach, a kolejne pokolenia uczniów Chrystusa otaczają ich szacunkiem i obierają za swoich patronów. To wszystko jest oczywiście prawdą, jednak nie całą.

Trzeba bowiem pamiętać, że ich proces duchowego dojrzewania to skomplikowana droga, często naznaczona pomyłkami i błędami, które popełniali, oraz słabościami, które ujawniały się w najmniej spodziewanym momencie.

Wystarczy wspomnieć chociażby Piotra, który najpierw napomina Jezusa, a później, w obliczu niebezpieczeństwa, najzwyczajniej się Go zapiera. Nie można też nie pamiętać o Jakubie i Janie – porywczych „synach gromu”, którzy próbowali pokrętnie wystarać się o najlepsze pozycje w królestwie Bożym.

Apostołowie bywali kłótliwi, małostkowi, skupieni na sobie, przywiązani do swoich ograniczonych i wąskich wyobrażeń Mesjasza oraz Jego misji. Efekt? Pod krzyżem Jezusa został tylko Jan. Wszyscy pozostali uciekli.

Co więcej, gdy już wydawało się, że doświadczenie męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa wstrząśnie apostołami na tyle, że doprowadzi wreszcie do zasadniczej przemiany ich życia, św. Mateusz w zakończeniu swej Ewangelii zapisuje zdanie, które może szokować.

Wspomina bowiem, że gdy po zmartwychwstaniu Jezus nakazał Apostołom udać się do Galilei, a następnie tam im się ukazał, oni oddali Mu pokłon. Ewangelista zaznacza jednak, że niektórzy εδιστασαν (edistasan), co tłumaczy się jako: „zwątpili”, „zachwiali się” (Mt 28,17). To bardzo mocne stwierdzenie. Pokazuje bowiem, jak słabi i niestabilni byli ci, na których Jezus postawił, i w których tak wiele "zainwestował".

Jak to możliwe, że udało się zbudować Kościół na tak słabym fundamencie? Czy Jezus nie mógł wybrać kogoś innego, bardziej stabilnego, silniejszego, wiernego i dojrzałego? Paradoksalnie, wydaje się, że celowo szukał sobie najbliższych uczniów pośród biedoty i marginesu, za który nikt po ludzku nie dałby złamanego grosza.

Apostołowie to przecież ubodzy i często nieokrzesani rybacy, co więcej, do ich grona Jezus dokooptował jeszcze Mateusza – celnika znienawidzonego przez społeczność Izraela, Szymona, który mógł mieć podejrzane powiązania z buntowniczym stronnictwem zelotów, czy wreszcie Judasza – złodzieja, który Go zdradził. Św. Łukasz informuje o tym, że swój wybór Jezus poprzedził całonocną modlitwą (Łk 6,12), z pewnością więc zdecydował świadomie, po dogłębnym rozeznaniu i rozmowie z Ojcem.

Wreszcie – co chyba najbardziej szokuje – gdy tuż przed Jego wniebowstąpieniem oddający mu pokłon apostołowie chwieją się i wątpią, On wysyła ich z misją na cały świat, aby nauczali i chrzcili wszystkie narody (Mt 28,19). To, co po ludzku nie miało szans powodzenia, w ciągu następnych tygodni, miesięcy, lat urosło w mocy Ducha Świętego do niewyobrażalnych rozmiarów i wciąż trwa – mimo kryzysów oraz ludzkiego grzechu.

To ważna lekcja dla nas. Zazwyczaj bliżej nam przecież do tego kruchego i pełnego kryzysów wymiaru życia apostołów niż do ich heroizmu i ewangelizacyjnych sukcesów. Historia najbliższych uczniów Jezusa pokazuje i uczy nas, że jeśli powierzymy się Bogu, nasza nędza nie jest dla Niego przeszkodą, co więcej – że On z upodobaniem buduje historię naszej wielkości z tworzywa naszych słabości.