W pierwszą niedzielę Adwentu, 28 listopada 1568 roku kilku śmiałków rozpoczęło nowe, eksperymentalne życie wspólnotowe w Duruelo.
Korzenie zakonu
Karmel swoją sławę zawdzięcza Eliaszowi. To właśnie w tym malowniczym paśmie górskim w północnej części Ziemi Świętej żył i działał starotestamentowy prorok. Tu walczył z kultem bożka Baala, a obecność Boga odnajdywał w modlitwie, ciszy i życiu pełnym prostoty. Tradycja tego miejsca jak magnes przyciągała w te okolice pierwszych pustelników.
Czytaj także:
Piosenka, która jest modlitwą ofiarowania siebie w ręce Jezusa
„Nowy okres w dziejach monastycyzmu palestyńskiego otworzyły wyprawy krzyżowe. Wielu krzyżowców i pielgrzymów, zauroczonych pięknem Karmelu, postanowiło porzucić zbroję rycerską i kij pielgrzymi, by przywdziać w tym miejscu zbroję duchową, wziąć do ręki kij wstrzemięźliwości i rozpocząć nową walkę – o zdobycie niebieskiego Jeruzalem” – relacjonują historię swojego zakonu karmelici.
Czas odnowy
Tak na przełomie XII i XIII wieku narodził się Zakon Karmelitański. W XV wieku powstała żeńska gałąź zakonu. Do klasztoru karmelitanek w Awili w 1535 roku wstąpiła Teresa od Jezusa. XVI wiek był dla Kościoła z jednej strony czasem kryzysu i podziału (reformacja), a z drugiej czasem głębokiej reformy (Sobór Trydencki) i nowego zapału misyjnego.
Ewangelicznej odnowy, nawrócenia i radykalizmu dla swojego zakonu pragnęła także Teresa. W 1562 roku zdecydowała się założyć pierwszy klasztor karmelitanek zwanych bosymi, a sześć lat później razem ze św. Janem od Krzyża doprowadziła do założenia pierwszego klasztoru karmelitów bosych w Duruelo.
Za klasztor posłużył im prosty domek, położony z dala od miasta Ávila. „Nowe pokolenie proroków znalazło miejsce i warunki, które odtwarzały prostotę rodzinnego domu Jezusa, a zarazem nawiązywały do samotnych grot pustelników z góry Karmel. Skrócony habit, długie rozmowy ze św. Teresą od Jezusa, zapał i gorący płomień wiary stanowiły fundamenty dla pierwszych dwóch bohaterów tej historii: młodego Jana od Krzyża, którego Święta pozyskała w kryzysowym dla niego momencie, oraz Antoniego de Heredia, doświadczonego przełożonego, będącego wiernym sługą Bożym” – opisuje o. Damian Sochacki OCD.
Teresa pierwszy klasztor karmelitów bosych odwiedziła w Wielkim Poście następnego roku i tak opisywała działalność braci:
Chodzili po wioskach okolicznych, ogłaszając słowo Boże ludności miejscowej, zupełnie nieoświeconej. (…) Ojcowie nasi w tak krótkim czasie tak powszechne zjednali sobie poważanie i zaufanie ludu, że gdy się o tym dowiedziałam, niewypowiedzianą mię to napełniło pociechą. Chodzili, tak przepowiadając i nauczając, na odległość półtorej mili albo i dwu mil, po głębokich śniegach i lodowych wertepach i to zupełnie boso, bo później dopiero kazano im nosić sandały. Całe dnie tak spędzali na nauczaniu i słuchaniu spowiedzi i późnym dopiero wieczorem wracali do domu na posiłek, ale takim wśród tych prac opływali weselem wewnętrznym, że ani strudzenia, ani głodu nie czuli.
Apostolstwo życia duchowego
W ten sposób bracia realizowali pragnienia Matki Fundatorki – jedynej w dziejach Kościoła założycielki męskiego zakonu; poświęcali się przede wszystkim osobistej modlitwie kontemplacyjnej, troszczyli się o budowanie rodzinnych relacji we wspólnocie i czynili wszystko, co możliwe dla zbawienia innych.
Czytaj także:
Św. Teresa z Avila: Piękno dla oka już jest, czas na piękno duszy [Wszyscy Świetni]
Od 450 lat czynią to do dziś – ich priorytetowym zadaniem jest apostolstwo życia duchowego poprzez głoszenie Słowa Bożego w różnych formach – publikują, prowadzą centra duchowości, głoszą rekolekcje i dni skupienia, posługują w konfesjonale i jako kierownicy duchowi.
Karmelici bosi obecni są na wszystkich kontynentach świata. Jest ich ponad 4 tysiące. W Polsce ponad 300 w dwóch prowincjach: krakowskiej i warszawskiej.
Aby uczcić rocznicę powstania zakonu bracia Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych z myślą o wszystkich, którym bliska jest duchowość karmelitańska, przygotowali teledysk z muzyką Michała Zatora do tekstu br. Marcina Wojnickiego OCD, zatytułowany Duruelo – skromny początek, wielkie dzieło.
Jeśli się wspinać, to tylko boso,
Po stromych zboczach Karmelu.
W świetle miłości, w ciemności wiary,
Wytrwale kroczyć do celu.
Zobaczcie teledysk:
Źródło: karmel.pl
Czytaj także:
30-dniowa modlitwa o wstawiennictwo św. Józefa
Dziś świętujemy...