Praca katechetyczna w szkole sprawia, że nasze kapłańskie życie nabiera tempa i jednocześnie przysparza wielu sytuacji, które nazwać by można nietuzinkowymi. Wyobraźnia dziecięca i nieukrywana szczerość są nieodzownym elementem pracy każdego nauczyciela. W swojej bezpośredniości dzieci potrafią zaskoczyć, a nawet wprawić w pewne zakłopotanie. O tym właśnie jest ta krótka historia.
Czytaj także:
Ksiądz stanął w kolejce do spowiedzi i doświadczył rzeczywistości z drugiej strony kratki
Było to kilka lat temu w szkole podstawowej na warszawskim Bemowie. Wchodząc do klasy każdy ksiądz spotyka się z reakcją ze strony dzieci (szczególnie w klasach pierwszych). Tak też było i tym razem.
Pewna dziewczynka podbiegła do mnie i mocno chwyciła za rękę. Patrząc mi prosto w oczy powiedziała: “Kocham księdza!”. Zszokowany tym szczerym wyznaniem siedmiolatki postanowiłem zapytać, za co mnie tak kocha. Ucieszony byłem, że pewnie to skutek fajnych lekcji religii i miłej atmosfery w klasie. Jednak mój samozachwyt szybko minął, gdy dziewczynka odpowiedziała: “Kocham księdza, bo ksiądz tak ładnie pachnie”.
“A co to za zapach?” – zapytałem. “Ksiądz pachnie kościołem” – usłyszałem.
Zauroczony i rozbawiony pomyślałem sobie wtedy, jak to dobrze jest pachnieć kościołem. Od razu przypomniałem sobie zapachy, które czułem w dzieciństwie, a które w sposób jednoznaczny kojarzyły mi się z księżmi i moim kościołem.
To przede wszystkim słodki i nieco „dymowy” zamach kadzidła. Każdy z nas ma jakieś wspomnienie tego zapachu. Budzi on zazwyczaj pozytywne skojarzenia. Czujemy go, gdy wchodzimy do kościołów (szczególnie drewnianych). Okazuje się, że także zapach może skłonić człowieka do modlitwy i ucieszyć go obecnością Boga i kościoła.
Czytaj także:
Jeśli sacrum ma jakiś zapach, to jest to zapach kadzidła. Dlaczego je palimy?
Czytaj także:
Dlaczego ludzie nie lubią księży? Kilka ważnych refleksji
Dziś świętujemy...