Posłuchaj, rozejrzyj się i zobacz jak wielkie rzeczy Bóg ci uczynił [komentarz do czytań]

Po przybyciu na pustynię Synaj Izraelici rozbili obóz na pustyni. Izrael obozował tam naprzeciw góry. 

Mojżesz wszedł wtedy na górę do Boga, a Pan zawołał na niego z góry i powiedział: „Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz Izraelitom: Wy widzieliście, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie.

Teraz, jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym”.  (Wj 19, 2-6a)

To było najważniejsze wydarzenie w całej starotestamentowej historii Izraela. Właśnie mijały trzy miesiące od paschalnej nocy wyjścia. Prowadzony przez Mojżesza lud znalazł się pewnego dnia na pustyni Synaj, u stóp góry Bożej. Mojżesz wszedł na szczyt, na spotkanie z Panem, by przekazać ludowi Jego słowa.

Zanim zostanie zawarte przymierze z Bogiem, a Mojżesz zaniesie ludowi kamienne tablice z zapisem Bożego prawa, naród ma wsłuchać się w słowa Pana, by na nowo spojrzeć na swą historię i zrozumieć swoją tożsamość.

„Wy widzieliście, co uczyniłem…” To zachęta, by popatrzeć w przeszłość, wspominając wydarzenia, które się przeżyło. Dostrzec w nich pełną troski obecność Boga, nadającą im sens. Także tym trudnym, niezrozumiałym, budzącym niepewność i lęk. Mieli do nich powrócić, by odkryć je na nowo.

Widzieli, co Bóg dla nich uczynił. Tamtej nocy, gdy – gotowi do wyruszenia w podróż – jedli pośpiesznie paschalnego baranka, spoglądając z nadzieją ocalenia na drzwi naznaczone jego krwią. Potem, gdy spożywali przaśny chleb, upieczony z ciasta, które nie zdołało się zakwasić, bo szybko opuszczali kraj niewoli.

Nadzieję rozpalała w ich sercach Boża obietnica: „Pan wprowadzi cię do ziemi Kanaan i da ci ją w posiadanie, zgodnie z obietnicą daną tobie i twoim przodkom”. Prowadził ich Bóg swą mocną, pewną ręką, dając im widzialny znak swojej obecności: obłok za dnia i słup ognia w mroku nocy.

Nieraz doświadczali kryzysów, ogarnięci panicznym strachem. Jak wtedy, gdy ich – koczujących nad brzegiem morza – dopadła armia faraona. Rozstępujące się morskie odmęty, niosące im ocalenie, wspominać będą, oni i ich przyszłe pokolenia, przez następne tysiące lat, wysławiając moc i wierność Boga:

„Zaśpiewam Panu, wielka jest Jego chwała. On konia i jeźdźca pogrążył w odmętach. Pan mocą i pieśnią, On stał się moim wybawcą!” Widzieli, co im uczynił…

A jednak buntowali się przeciw Bogu i przeciw Mojżeszowi. Doświadczając trudu pustynnej wędrówki, odczuwając głód i pragnienie, głośno wyrażali swoje pretensje, tęskniąc za Egiptem i garnkami pełnymi jedzenia. Kraj, który kiedyś był dla nich ziemią niewoli i upokorzenia, jawił im się teraz jako ziemia obiecana…

Bóg jednak był dla nich cierpliwy. Wkrótce mogli nasycić się manną i mięsem przepiórek i zaspokoić pragnienie, pijąc wodę, tryskającą ze skały. Widzieli, co im Bóg uczynił…

To właśnie takich – słabych, niewiernych, pełnych nieufności i pretensji ludzi Bóg prowadzi do siebie. Z nimi zawiera przymierze, któremu – w odróżnieniu od nich – będzie zawsze wierny.

„Przywiodłem was do Mnie, (…) będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, (…) będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym” – daje obietnicę.

Historia wyjścia i zawarcie przymierza jest wydarzeniem konstytuującym lud Izraela.

Jest też zapowiedzią dnia, w którym Pan, „Bóg całej ziemi”, przyprowadzi do siebie inne ludy. Poznają one Boga Izraela i zostaną włączone w przymierze z Nim zawarte.

W Jezusie z Nazaretu, Synu Bożym i Zbawicielu świata, staną się „królestwem kapłanów i ludem świętym”, słuchając głosu Pana i strzegąc Jego przymierza. Zobaczą, jak wielkie rzeczy im Bóg uczynił.