Mam na imię Monika i chciałabym podzielić się świadectwem tego, jak Bóg zadziałał w moim życiu. Właściwie było wiele Bożych interwencji, trudno napisać o jednej.
Nareszcie spowiedź
W młodości do kościoła nie było mi po drodze. Byłam zafascynowana ezoteryką, nie żyłam w czystości. Ale pewnego dnia, razem z moim chłopakiem, pojechaliśmy do Częstochowy. Pamiętam, że klęcząc przed obrazem Matki Bożej, zachciało mi się płakać. Ot tak, po prostu łzy mi zaczęły napływać mi do oczu. Teraz wiem, że to był znak, abym wreszcie poszła do spowiedzi. I po jakimś czasie rzeczywiście poszłam do tego sakramentu.
Wiara utknęła w martwym punkcie
Zaręczyliśmy się i wzięliśmy ślub. Zaczęliśmy razem chodzić co niedziela do kościoła. Jednak moja wiara znów utknęła w martwym punkcie. I wtedy znowu Bóg zaczął działać – a to kazania były jakby o mnie, a to jakieś panie na ulicy, ot tak, wcisnęły mi w ręce ulotki z koronką do Miłosierdzia Bożego. I zaczęłam się powoli umacniać w wierze.
Dwie diagnozy
Jednak mijały lata, a my nie mieliśmy dzieci. Odmówiłam nowennę pompejańską, byliśmy u Matki Bożej w Gdańsku Matemblewie w tej intencji, ale zamiast dziecka pojawiła się u mnie diagnoza – stwardnienie rozsiane. Zaczęłam się boczyć na Boga. Dobiegałam 40, mąż też, dziecka brak i jeszcze SM.
Na szczęście po spowiedzi udało mi się odnaleźć spokój. Uznałam, że Bóg wie lepiej, co robi i widocznie ma dla nas inną drogę, niż rodzicielstwo. I wtedy, po około 3 miesiącach, okazało się, że jestem w ciąży. Nie mogłam uwierzyć. Po 16 latach od ślubu, w wieku 40 lat zostaliśmy rodzicami. Synek ma teraz niespełna 4 miesiące i na imię Mateusz – „dar Boga”.
Monika
Tytuł, lead, śródtytuły pochodzą od redakcji Aletei
Dziś świętujemy...