Trzy pytania, które powinien sobie zadać każdy kleryk

W tym roku do seminariów diecezjalnych i zakonnych przyjęto więcej kandydatów, niż w roku ubiegłym. Rozpoczęli oni swój czas formacji i studiów. Po ukończeniu lat przygotowań powinni być dojrzałymi wierzącymi mężczyznami. Wymaga to modlitwy, szczerych rozmów z przełożonymi, czasami spotkań ze specjalistami a przede wszystkim – uczciwego odpowiadania na wiele pytań.

Wśród nich są te trzy, które są bardzo ważne na drodze rozeznawania powołania. I, mimo że mogą brzmieć dziwnie, trzeba na nie szczerze odpowiedzieć!

To pytanie może brzmieć niepokojąco, ale jest niezwykle istotnie dla księdza, który będzie pracował w parafii z różnymi ludźmi. Doświadczamy obecnie licznych podziałów wśród wierzących. Nadajemy sobie etykiety, umieszczając w zamkniętych zbiorach: „tradycjonaliści” i „postępowcy”; „pro-franciszkowi” i „anty-franciszkowi”; „charyzmatycy” i „tradycyjni”... 

Co więcej, w Kościele mamy wiele różnych duchowości i sposobów jej realizowania. Od katechez neokatechumenalnych, przez uwielbienie Odnowy w Duchu Świętym, przez nabożeństwa różańcowe, kursy Nowej Ewangelizacji i rekolekcje w milczeniu.

Dojrzały duszpasterz nie może być wrogiem żadnej z grup wiernych, ale pomagać im dojrzewać w wierze, unikać błędów i jednoczyć się w parafii. Jeśli jakiś kleryk jest wrogo nastawiony do jakiejś grupy w Kościele i chciałby się jej pozbyć, stawia to pod znakiem zapytania jego powołanie do bycia pasterzem całej owczarni.

To punkt wyjścia do innych pytań: Czy byłeś w związku? Czy masz świadomość, czego nie będziesz miał, decydując się na celibat? Czy moje podejście do seksualności jest dojrzałe? Jaki jest twój stosunek do kobiet?

Seminarium i kapłaństwo nie mogą być sposobem na ucieczkę od kobiet i relacji z powodu strachu przed nimi. Taka postawa sprawi, że ksiądz będzie traktować kobietę jako zagrożenie dla powołania, a nie osobę. 

Doświadczenie relacji z dziewczyną i zakochania pozwala lepiej zrozumieć to, czym jest celibat, z czego rezygnuje się, oddając swoje życie Kościołowi.

Pytanie o zakochanie to również kwestia orientacji seksualnej i podejście do seksualności jako takiej. Przyszły ksiądz musi być niezwykłe dojrzały w tej materii.

To pytanie o niezależność, pewność siebie i wolność. Ktoś, kto przeszedł bunt wobec swoich rodziców, łatwiej potrafi wyrazić swoje zdanie, nie zgodzić się z czymś i mieć świadomość tego, kim jest i jakie są jego wartości.

Jeśli alumn nie przeszedł żadnego buntu, po wejściu w zhierarchizowane struktury seminarium, może postrzegać swoich przełożonych, jak rodziców. Może się stać „grzecznym klerykiem”, który wypełnia wszystkie polecenia ze strachu przed wyrzuceniem. Jego prawdziwe motywacje mogą zostać przykryte zewnętrzną poprawnością. Odwlekany młodzieńczy bunt może przyjść z opóźnieniem podczas pracy na parafii i zostać skierowany wobec proboszcza lub biskupa.

Są ludzie, którzy wstępuje do seminarium bardziej z przekonania rodziców, niż swojego. Młody człowiek, a formację rozpoczynają zazwyczaj młodzieńcy tuż po maturze, który przeszedł bunt, powinien mieć większą wolność wewnętrzną i opierać swoją decyzję o swoje, a nie cudze, przekonania.