Szanowna teściowo: jaka jesteś?
Na dobry początek zróbmy szybki powrót do przeszłości.
Ileż to już lat minęło, kiedy Twój ukochany, jedyny w swoim rodzaju i wyjątkowy syn był małym nieborakiem? Pamiętasz, jak towarzyszyłaś mu w zabawach albo ukradkiem obserwowałaś, jak buduje swoją autonomię? Pamiętasz, jak rozpierała cię duma? Na pewno, każdy rodzic, chociaż milion razy w życiu, poczuł to przyjemne uczucie, niczym gorąca fala powietrza unosząca minimum pięć metrów nad ziemią. Nie da się i nie chce się tego zatrzymać. Bo oto przed Twoimi oczami, na wyciągnięcie ręki samodzielność i indywidualność rodziła jednostkę zaradną, dobrą i łapiącą szczęście za nogi. Z Twoim, rzecz jasna, udziałem.
Czytaj także:
Wolne kobiety rodzą wolnych ludzi – o macierzyństwie bez oczekiwań
Mama, inaczej teściowa?
Jeżeli macierzyństwo można byłoby nazwać projektem, to zdecydowanie byłby to projekt bez deadline’u. Ani wysłanie dziecka do przedszkola (nawet z internatem!), ani osiemnaście lat w metryce, ani nawet jego własny ślub nie kończy naszej roli. Zawsze będziemy mamami. Tylko z czasem dojdzie nowy tytuł, np. teściowej.
I przyznasz, że to bardzo komplikuje sprawę. Bo oto ten, którego wychowywałaś na człowieka z umiejętnością życia – naprawdę zaczyna żyć. I zazwyczaj po swojemu. Jednak z błędami. Jednak z wyborami, których ty byś nie wybrała. Jednak z ogromną wolą, by latać już bez matczynej asekuracji.
Przejawia się to bardzo znajomo.
Na przykład on wybiera za żonę kogoś, kogo ty byś nie wybrała.
Potem nie zaprasza na s w ó j w ł a s n y ślub ludzi, których ty byś zaprosiła.
Obecność na niedzielnych obiadach w rodzinnym domu uzależnia od woli swojej kobiety.
Urządza mieszkanie bez konsultacji z tobą. Najgorsze jest to, że bałagan, który zwalczałaś przez tyle lat w jego pokoju, im zdaje się nie przeszkadzać.
Można by tak długo wymieniać. Czuję, że wiesz co mam na myśli.
Czytaj także:
Czy teściowa jest moją mamą?
Kiedy syn odcina pępowinę
I czuję, że brzmi to dla Ciebie jak kategoryczne zakończenie twojej roli. Ale – spokojnie – to tylko pozory, bo ona się nie kończy a jedynie przepotwarza.
Mama Clinta, z ostatniego blogowego wpisu, przypomina teściową, która krąży wokół nowego życia swojego syna, tworzy w kajeciku listę niedociągnięć i rozczarowań, i od czasu do czasu rzuca kąśliwe uwagi typu: „twoja żona nie dba o porządek w domu”.
I czuję, że brzmi to dla Ciebie jak kategoryczne zakończenie twojej roli. Ale – spokojnie – to tylko pozory, bo ona się nie kończy, a jedynie przepotwarza.
I muszę przyznać, że szczęściara z niej! Bo wychowała syna, którego stać na refleksję nad zachowaniem swojej mamy, który potrafi nazwać jej motywy i zranienia:
Przypuszczam, że to, jak mama widzi nasz dom i rodzinę, wynika z tego, że patrzy na to przez pryzmat czasów, w których dorastała. Ja nie pamiętam dobrze mojego ojca, ale przypominam sobie pewną radę, którą kiedyś od niego otrzymałem na temat poszukiwań żony: Najwięcej możesz dowiedzieć się o kobiecie po tym, jak dba o swój dom. Właśnie dlatego myślę, że moja mama tak przesadnie dba o porządek. Już całe swoje życie będzie spełniać czyjeś oczekiwania.
Czytaj także:
Dlaczego „odcięcie pępowiny” jest konieczne?
Dobrze wychowany syn może się postawić…
Mało tego, wychowała syna, który ma w sobie dość siły i pewności siebie, żeby stawać po stronie swojej żony, po stronie rodzinnych priorytetów i żeby komunikować swojej mamie stanowczo, ale z miłością, gdzie są granice ich relacji:
Ale wiecie co? Ja biorąc ślub, w przeciwieństwie do mojego ojca, nie myślałem o czystym domu. Zastanawiałem się nad tym, czy podoba mi się to, co ma do powiedzenia moja przyszła żona. Później myślałem też nad tym, co sprawiło, że się w niej zakochałem. Zastanawiałem się, czy często się uśmiecha i jaką będzie matką dla moich dzieci. Nie wziąłem ślubu po to, aby mieć czysty dom. Zrobiłem to dlatego, że wydawało mi się, że to ktoś, z kim chcę spędzić resztę życia.
Być może doświadczyłaś czegoś podobnego? Być może trudno znaleźć ci równowagę pomiędzy nieprzekraczaniem granic nowej rodziny swojego dziecka (z szacunku, z miłości, z troski właśnie!), a dystansowaniem się (chłodnym, obojętnym, pretensjonalnym, zranionym)?
Być może częściej przypominasz teściową z kawałów, niż teściową marzeń. Wyrzucasz dziecku niewdzięczność i czujesz się odtrącana. I sama nie wiesz, co się z tobą dzieje, bo przecież ten balon dumy, że twoje ukochane dziecko kuje własne szczęście i idzie mu całkiem nieźle, nadal unosi cię nad ziemią.
Znam tylko jedno lekarstwo na ten emocjonalny paradoks. WDZIĘCZNOŚĆ.
Wzbudź w sobie wdzięczność za te wszystkie lata, w których robiłaś tak wiele, żeby twoje dziecko nauczyło się latać. To ten czas! Możesz być z siebie dumna.
Wzbudź w sobie wdzięczność za te wszystkie momenty, w których czujesz, że ono puszcza twoją rękę, bo to nie dowód na odtrącenie, niedocenienie albo ucieczkę, to dowód na naturalne pragnienie życia. W pełni. Teraz możesz być najlepszym kibicem swojego dziecka!
Wzbudź w sobie wdzięczność za to, że dziś możesz towarzyszyć młodym z pewnej odległości, dzięki temu widzisz wyraźniej, bo mniej emocjonalnie i możesz służyć dobrą (jeśli chcianą) radą.
Wzbudź w sobie wdzięczność. Ona usuwa z serca lęk i poczucie mniejszości. Ona nie rywalizuje, ale zbliża. A przecież tego chcesz.
Czytaj także:
Twój mąż i twoja mama się nie dogadują? Zobacz, jak rozwiązać konflikt
Dziś świętujemy...