Niewidzialne dziewczynki z Somalii. Spotkałam je w pociągu, grałyśmy w „a kuku”

Dziewczynka jechała razem z mamą i młodszą siostrą. Dla nich dwóch brakowało miejsca na kolanach i ciągle któraś spadała na podłogę, więc Sarah odruchowo wyciągnęła do nich ręce. Młodsza dziewczynka od razu skorzystała z okazji i po chwili spokojnie spała w jej ramionach. Sarah spytała mamę dzieci, czy ta nie ma nic przeciwko tej niespodziewanej opiece. Kobieta łamaną angielszczyzną zapewniła, że wszystko w porządku i na palcach pokazała, że troje jej starszych dzieci jest teraz w szkole. Dodała, że pochodzi z Somalii, a w Ameryce nie ma żadnej rodziny.

Uwagę Sarah zwróciły bardzo skromne, brudne ubrania dzieci, zmęczony wyraz twarzy kobiety i jej stwierdzenie, że „za dużo tego wszystkiego”. Patrząc na trzymane w ramionach maleństwo, zastanawiała się, jaki los czeka je po powrocie do domu. Po krótkim wahaniu spytała Somalijkę o adres i otrzymała go.

Po kilku dniach pełna niepokoju stała przed drzwiami wejściowymi. Kiedy Hadhi – kobieta poznana w pociągu – wpuściła ją do środka, oczom Sarah ukazało się spartańskie pomieszczenie i pięć małych dziewczynek siedzących w kółeczku na podłodze. Pośrodku stała salaterka z keczupem, a dzieci przekazywały sobie kawałki spleśniałego chleba, które maczały później w tym osobliwym sosie. Skrępowana Sarah puściła w obieg pudełeczko z ciasteczkami, które przyniosła ze sobą. Widać było, że dzieci są wyraźnie głodne. Po posiłku obsiadły swoją nową znajomą. Na pożegnanie Hahdi wyjęła łańcuszek z serduszkiem i zawiesiła go na szyi Sarah. „Przyjdź znowu” – wyszeptała.

Sarah przyszła i po kolejnych bolesnych odkryciach postanowiła przychodzić regularnie. Okazało się, że Hahdi ma 26 lat i zdążyła już urodzić ośmioro dzieci, z których troje zmarło w Somalii. Jej mąż znęcał się nad nią, więc władze uznały, że nie powinien znać miejsca pobytu rodziny, co z mało logicznych powodów oznaczało też, że nie będą go ścigać w kwestii płacenia alimentów na dzieci. W Somalii Hahdi przeżyła śmierć matki, wojnę domową, potem pobyt w obozie dla uchodźców. Nie umiała czytać ani pisać, z minimalnym zasiłkiem zupełnie nie potrafiła odnaleźć się w amerykańskiej rzeczywistości.

Sarah przywoziła jej jedzenie i ubrania, uczyła ją podstawowych rzeczy, takich jak konieczność zamykania drzwi do lodówki, liczenia wydatków domowych, używania mydła i proszku do prania dziecięcych ubranek. Szybko zorientowała się jednak, że samodzielnie nie jest w stanie zaspokoić potrzeb sześcioosobowej rodziny. Poprosiła o pomoc znajomych z Kościoła i tak zrodził się spontaniczny projekt „Starszych Sióstr”. Każda z dziewczynek miała przydzieloną „opiekunkę”, która pomagała jej w lekcjach, zabierała na różne wyjścia, trochę rozpieszczała i umożliwiała zintegrowanie się z amerykańskim społeczeństwem.

Wtedy nadeszła wiadomość, której Sarah się nie spodziewała. Mama dziewczynek postanowiła przeprowadzić się do Seattle, bo tam mieszkała siostra ich ojca, dzięki czemu czynsz za dwie rodziny stłoczone w jednym mieszkaniu wyniósłby mniej. Sarah ze łzami w oczach żegnała się z dziećmi raz po raz zapewniając, że je kocha i nigdy ich nie zapomni.

Po jakimś czasie niechcący skasowała z telefonu numer Hahdi. Przerażona długim brakiem kontaktu postanowiła odwiedzić przyjaciół. Na szczęście okazało się, że wszystko u nich w porządku i nie grozi im przemoc ze strony ojca rodziny.

W drodze powrotnej Sarah zaczęła zastanawiać się, jak mogłaby pomóc dziewczynkom dając im nie tylko doraźne środki, ale przede wszystkim nadzieję na lepszą przyszłość i zdobycie wykształcenia. Koszty opłacenia im wszystkim nauki w college’u zdecydowanie przekraczały jej możliwości finansowe. Jej pasją i drugim, poza medycyną, kierunkiem studiów było dziennikarstwo. Postanowiła spróbować opisać historię „niewidzialnych dziewczynek” (tych, których społeczeństwo nie zauważa) i całość zysków przeznaczyć na edukację podopiecznych. Książka okazała się wielkim sukcesem.

Sarah Thebarge sama przeszła w życiu wiele. Przez szereg lat zmagała się z rakiem piersi, wykonano u niej mastektomię. Jej narzeczony uznał, że sytuacja go przerasta i zerwał z nią. Później okazało się, że w wyniku leczenia jajniki kobiety zostały uszkodzone i stała się bezpłodna. Przez ten czas zmagała się z Bogiem pytając Go, dlaczego pozwala, aby jej życie tak bardzo się komplikowało. Nie znalazła wytłumaczenia, ale znalazła w sercu pewność Jego miłości.

Nigdy nie będzie miała swoich biologicznych dzieci, ale mimo to, pośrednio stała się matką niemałej gromadki. Jej praca nie skończyła się bowiem na opiece nad poznaną w pociągu somalijską rodziną. Od tamtej pory pomogła różnym uchodźcom i azylantom w odnalezieniu się w nowej rzeczywistości. Jeździ do wielu krajów jako lekarz–wolontariusz, w grudniu była w Sudanie Południowym. Chce pokazać światu jak najwięcej tych „niewidzialnych” ludzi. To, że tamtego dnia w pociągu zauważyła małą dziewczynkę chcącą zagrać w „a kuku”, zmieniło przecież na lepsze życie Sarah i wielu osób, które pojawiły się na jej drodze.

*korzystałam z książki Niewidzialne dziewczęta Sarah Thebarge; Kraków 2015