Potrafimy Boga prosić o wiele. Ale czy potrafimy też dziękować?

W samym sercu słynnej Doliny Świętej (Wadi Kadisha) w Libanie, tuż przy klasztorze św. Antoniego z Qozhaya, żyje pustelnik – ojciec Youhanna Khawand. To malutki, pokorny, zgarbiony staruszek, niepozorny i skromny, w okularach z grubymi szkłami i z kapturem głęboko nasuniętym na czoło. Nosi prosty, zwyczajny habit, a w swoim eremie śpi wprost na podłodze, wśród książek. Nie jada słodyczy, owoców, ani innych przysmaków wytwarzanych w klasztorze,  umartwia się i pości.

Z jego twarzy nie znika pełen dobroci i życzliwości uśmiech, a cała jego postać emanuje niezwykłą radością i pokojem ducha. Nikt, kto nie zna go bliżej, nie pomyśli nawet, że to głęboki teolog, znawcza języków starożytnych, tłumacz na język arabski biblijnych tekstów oraz starych syriackich hymnów, poliglota, a dla wielu – duchowy mistrz i kierownik. Ojciec Youhanna ma jeszcze jedną tajemnicę, dotyczącą jego życia wewnętrznego. Kocha liturgię, zwłaszcza Eucharystię, różaniec i modlitwę psalmami. Lecz cały jego dzień przenika przede wszystkim modlitwa nieustanna – modlitwa serca. A gdy się modli, powtarza nieprzerwanie trzy krótkie słowa: Dziękuję Ci Panie! Dziękuję Ci Panie… 

Czytaj także:Dlaczego wdzięczność i nieszczęście nie idą w parze?

W Ewangelii według św. Łukasza znajdujemy opis malowniczej sceny, która rozegrała się po narodzinach Jezusa, w chwili, gdy Jego rodzice przynieśli dzieciątko do świątyni, aby ofiarować je Bogu. Chodzi oczywiście o spotkanie z Symeonem i z Anną. Opisując reakcję Anny, która przyszedłszy wówczas do świątyni „sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem” (Łk 2, 38), Ewangelista używa greckiego słowa ἀνθωμολογεῖτο (anthōmologeito). Oznacza ono nie tylko „sławiła”, ale przede wszystkim „dziękowała”. Istotą reakcji Anny była więc wdzięczność – dziękczynienie Bogu za to, że wysłuchał modlitwy wielu pokoleń Izraela, które prosiły Go w ufnej modlitwie, aby posłał swego Pomazańca udręczonemu narodowi wybranemu. 

Odpowiedź Boga bywa jak zwykle zaskakująca, nadobfita i przerastająca wszelkie ludzkie oczekiwania. Oto bowiem posyła swego Syna, aby nie tyle wyzwolił Izraela spod władzy ziemskich okupantów, ile raczej całą ludzkość z niewoli dużo straszniejszej – z okowów grzechu. Czy Anna miała tego świadomość? Nie wiemy. Wiemy jednak, że widząc, jak wypełniają się proroctwa i realizuje Boża obietnica, zareagowała modlitwą pełną wdzięczności. To ważna lekcja dla nas. Potrafimy Boga o wiele prosić i czasami także za wiele przepraszać. Ale czy potrafimy Bogu dziękować? 

Czytaj także:Proste „dziękuję” może przynieść pokój!

A przecież mając nawet niewiele – jak ojciec Youhanna – możemy znaleźć ogromną ilość powodów do dziękczynienia. Nie musimy nawet ich wymieniać. Jeśli rozglądniemy się wokół siebie, spojrzymy uważnie w nasze serca i w historię życia, którą mamy za sobą, okaże się, że towarzyszy nam nieustannie miłująca Boża Opatrzność, która doprowadziła nas aż dotąd – mimo wielu trudów i przeciwności. Czy to nie wystarczający powód, aby dziękować? Modlitwa dziękczynienia to coś więcej niż wyliczanie powodów do wdzięczności; to postawa uważności na to, jak wiele sposobów ma Bóg na to, aby nas nieustannie obdarowywać. Jeśli chcemy na to odpowiedzieć wystarczy zwykłe, ufne i radosne: „Dziękuję Ci Panie”, a czasami po prostu uważne, wdzięczne milczenie. 

Czytaj także:„Często czuję się bezsilny”. Rozmowa z duszpasterzem rodzin po stracie dziecka