Lęk przed uczuciami
Obawa przed własnymi uczuciami sprawia, że na różne sposoby przed nimi „uciekamy”. Najczęściej boimy się uczuć, które z różnych powodów sprawiają nam ból. W zależności od poziomu obecnego w nas lęku, możemy mniej lub bardziej „dopuszczać swoje emocje do głosu”.
Możemy w ogóle nie chcieć doświadczać w sobie różnych uczuć, koncentrując się bardziej na intelektualnej stronie swojego funkcjonowania. Możemy mieć nawet wrażenie, że emocje generalnie przeszkadzają nam w życiu i jesteśmy przekonani, że byłoby ono łatwiejsze, gdyby uczucia w ogóle w nim nie istniały.
Swoje przeżycia mogliśmy „porzucić” już jako niemowlęta, kiedy zostaliśmy narażeni na przeżywanie czegoś trudnego, o czym nie mogliśmy wówczas pomyśleć, czego nie dało się nazwać określić i wyrazić. Być może lęk, którego siły możemy się tylko domyślać, nie był ukojony przez bliską nam osobę. Naszą dziecięcą psychikę mogły zalać emocje związane z opuszczeniem czy zaniedbywaniem.
Ucieczka od przeżyć
Mogliśmy się wtedy nauczyć, że jedynym rozwiązaniem jest ucieczka od własnych przeżyć. Brak wystarczającej opieki i troski we wczesnym okresie życia mógł doprowadzić do głęboko zakorzenionego w nas przekonania o tym, że „uczucia są niebezpieczne i lepiej się ich pozbywać”.
Będąc niemowlętami, chroniliśmy się w ten sposób przed psychicznym rozpadem. Obecnie w dorosłym życiu mechanizm ten wciąż może być w nas obecny. Może nadal nie ma przy nas osoby, która mogłaby pomóc nam pomyśleć o trudnych uczuciach. Dotarcie do owych przeżyć na pewno potrzebuje sporo czasu i będzie możliwe wyłącznie w bezpiecznej i trwałej relacji, jaką możemy stworzyć, w celu możliwości odkrycia wewnętrznego cierpienia, które głęboko schowane możemy wciąż „trzymać” w swoim wnętrzu.
Traumatycznych wydarzeń i związanych z nimi bolesnych uczuć mogliśmy doświadczać w różnych momentach naszego życia, a w każdym z nich mogło zabraknąć wystarczającej ilości zasobów wewnętrznych czy opiekuńczego otoczenia zewnętrznego, aby móc poradzić sobie z tym, co wówczas przeżyliśmy.
Czy potrafisz przeżywać?
Każde takie doświadczenie miało wpływ na to, jak obecnie radzimy sobie z trudnymi emocjami – czy potrafimy je przeżyć, czy idziemy w stronę odcięcia, zaprzeczenia czy zapomnienia. Tak więc proces odnowy kontaktu ze swoimi emocjami może być próbą zmierzenia się z bólem, od którego konsekwentnie uciekamy. Być może warto jednak wrócić do bolesnych chwil i niejako ponownie je przeżyć, aby móc odzyskać swoje wewnętrzne życie. Rezygnując z trudnych emocji, odcinasz również te, które są pozytywne i sprawiają, że możesz czerpać przyjemność i satysfakcję w swoim życiu.
Niekiedy jest również tak, że nie chcemy zaakceptować niektórych przeżywanych uczuć. Nasze normy, wartości czy przekonania mówią nam o tym, że nie możemy odczuwać na przykład złości czy smutku. Aby zachować pozytywny obraz siebie, eliminujemy te uczucia, które nie wpisują się w naszą „listę dozwolonych uczuć”.
Tymczasem nie ma dobrych i złych uczuć, a każde z nich możesz swobodnie przeżywać i próbować konstruktywnie wyrażać. Akceptowanie wszystkich swoich emocji, uznając je za własne, może umożliwić ci bycie autentycznym przed sobą i innymi. Emocje mogą powiedzieć nam prawdę o nas samych, a chęć i odwaga zbliżenia się do tej prawdy może pozwolić ci odzyskać stan wewnętrznego spokoju i wolności.
Czytaj także:
Co robić, gdy uczucia sprawiają ból?
Czytaj także:
Jak nie pomylić miłości z uczuciami? Wyjaśnia ks. Dziewiecki
Dziś świętujemy...